Zo. Ik heb mijn zondagse portie aan preek of het moderne mildere woord ‘overweging’ en inspiratie in de ochtend wel weer binnen. Ik kwam op YouTube het gedicht 'Desiderata' tegen van Max Ehrmann (1872-1845), geboren in Indiana uit Duitse immigranten, hij studeerde rechten en filosofie en schreef wel meer ‘spirituele’ gedichten. Desiderata is een genre, waar iemand precies opschrijft wat zij als belangrijk ervaart, wat er nodig is om gelukkig te zijn.
Op YouTube wordt het met een warme koffiestem voorgedragen en krijgt nu de titel mee: A life-changing poem for Hard Times. Deze Corona-tijd dus, de tegenwoordige tijd en alle woorden zijn behartigingswaardig. Terwijl ik schreef bedacht ik me, dat ik ooit eerder Desiderata had gekopiëerd en had geplastificeerd en dat in mijn meditatieruimte, ‘kapelletje’ noemde ik het in mijn kloostertijd, had gelegd. Ik zocht het op en wat bleek: het zijn dezelfde woorden in het Nederlands, maar eronder staat: Baltimore St Paul’s Cathedral 1692. Deze fout omtrent de auteur blijkt gemaakt te zijn door een dominee, die deze tekst in een bundeling van inspiratieteksten plaatste in 1960 voor een jubileum.... Heb ik dus jaren gedacht dat dit best wel een moderne tekst is voor het jaar 1692...
Ik kom een ander gedicht van hem tegen, korter dan desiderata maar ook erg Corona-proof, leuk wellicht om in je broekzak mee te dragen, terwijl je je op minstens 1,5 meter afstand van een ieder hebt te houden. Wat zou het schelen als iedereen elkaar lachend passeerde, in plaats van ontwijkend, een beetje vrolijk, ook met een eventueel mondkapje op, kan vriendelijkheid een wereld van verschil maken...
WHATEVER ELSE YOU DO
Whatever else you do or forebear
impose upon yourself the task of happiness
and now and then abandon yourself
to the joy of laughter.
And however much you condemn
the evil of the world, remember that
the world is not evil; that somewhere
children are at play, as yourself in the
old days; that women still find joy
in the stalwart hearts of men;
and that men treading with restless feet
their many paths, may yet find refuge
from the storms of the world in the cheerful
house of love.
En dan is het na de preek, zoveel woorden...,wel weer tijd voor iets anders. In de katholieke eredienst volgt dan geloof ik de collecte en het klaarmaken van de tafel voor de eucharistie... ik zie daarvoor in de plaats het filmpje Father & Daughter, van Michael Dudok de Wit: wat een mooie contemplatie over de sterfelijkheid van het leven en een ode aan de kracht van het beeld in tekeningen, waar zonder woorden alles wordt gezegd.