Wat zijn er toch veel aspecten aan dat wat men 'liefde' noemt, zoveel wijzen hoe er een liefdesstroom door het bestaan gaat, betrokkenheid, verbondenheid en ook de pijn en het breken, wat bij liefde horen kan... Ik ben naar een liedjes theatervoorstelling geweest van Alex Roeka, die Beet van liefde heet, in 2009 winnaar van de Edison. Hij met zijn gitaar en 3 andere steengoede muzikanten om hem heen: vleugel, accordeon en bas. In het laatste nummer zingt hij: De tijd streelt en de tijd krast... en zo is het ook.In de voorstelling vertelt hij, hoe hij getrouwd en wel met kind, gegrepen werd door de liefde voor een Antwerpse, hoe hij ondanks zichzelf en alles wat verstandig is, alleen maar achter haar aan kon en deze liefde heeft te leven: de overgave en hartstocht die niet weg te poetsen zijn.
De liedjes, allemaal pareltjes met poëtische teksten, door hem tot een verhaal gemaakt en bijna op een bijna fluistertoon aan de zaal vertelt: ze belichten alle gevoelens die er dan gebeuren. Zelf door hem samengevat op de flyer met: We gingen de trap op naar boven, naar elkaar en de oude dromen op zoek. Maar waar de liefde klopt aan de poort van genade staat de duivel om de hoek'.
Ik weet het niet: er is iets aan passie en hartstocht wat meeslepend is, waar geen redelijkheid tegen bestand is, waar je zelfs het gevoel kunt hebben dat je het leven onrecht aandoet, als je het niet laat gebeuren. Zelfs als je daar anderen pijn mee gaat doen.
Dat staat zo in contrast met de energie die je opwekt als je aan stilte en meditatie doet. Daar centreer je je op leegte, op ontvankelijkheid, op de kier in de tijd die het hier-en-nu is, en waar het leven er alleen maar Is en jij die daar levend en wel, ademend en wel, je je ook zéér levend, zacht en alert en vitaal kunt voelen: minuscuul deel van een Geheel.
Maar dat is een ervaring, waar tegelijk niet altijd mee en in te leven is. Behalve als je intreedt in een klooster. Dan ga je voor de broederlijke en zusterlijke liefde, die alles en iedereen insluit, leren met elkaar samenleven is daar de opgave, allen in het licht van... De Eeuwige, De Levende, God...
Maar buiten de kloostermuren? Daar kan het niet anders, dan dat liefde ook brandt en kolkt, in de ervaring van gemis of vervulling. Of beide, tegelijkertijd. Daar is er sprake dat de liefde ook bijten kan: Beet van liefde... en de tijd zal daar strelen en krassen en strelen...