Het is meer dan levensgroot en dat roept een gevoel van verwondering op, zoals het werk van Claes Oldenburg. Verwondering voor het hele gewone: al die alledaagse dingen om je heen en het licht dat daardoorheen valt waardoor het gaat spetteren en spatten. En zo letterlijk aangrijpend smakelijk: zin krijgen in die boterham en in zo'n vet frietje met romige mayo.
De andere tentoonstelling heet: In search of meaning. Mensbeelden in globaal perspectief. Een heel verfrissende wijze van kijken, die me hetzelfde plezier gaf als wanneer ik in het Tropenmuseum in Amsterdam loop. Omdat er zoveel verschillende soorten kunstenaars aan bod kwamen, met hun eigen visie wat belangwekkend is als je mens bent. Lidy Jacobs focust op het belang van knuffelbaarheid en erotiek: wie ben je als je nooit bent aangeraakt ? Berlinde de Bruyckere laat op haar beurt het broze en kwetsbare van het menselijk lichaam zien.
Ik vond het mooi dat levensbeschouwing die zich van oudsher met zingeving en mensbeelden heeft bezig gehouden, zijdelings een rol meespeelde. De kunstenaar Antony Gormley, bijvoorbeeld , van huis uit katholiek, beoefent al drie jaar vipassana-mediatie in India en maakte een menselijk figuur van wervelende draden. De ervaring dat de grenzen van je lichaam oplossen en je één wordt met je omgeving wordt zo zichtbaar en voelbaar. De Indiër Riyas Komu is moslim en maakt beelden waar hij verschillende leefsferen met elkaar in contact brengt. Er stond een intrigerend beeld van een betonnen katholieke Jezus, leunend tegen een groot houten voetballend been, dat weer verankerd was in beton, waar je zowel de ster van het communisme en de Amerikaanse vlag bij kon associëren.
Enzovoort... Ik geloof dat ik de wereld zonder Kunst maar een kale en doodse bedoening zou vinden. Dit jaar is er weer Biennale in Venetië. Nu al kan ik voorgenieten om weer op ontdekkingstocht en dwaaltocht gaan, zowel in die kunst als in Venetië.