Dat valt dus mooi tegen. De hele grond is beworteld en een dikke wortel van de kastanjeboom wortelt heel hoog. Ooit heb ik er een ronding gemaakt met grote kiezelstenen, waar in het midden dan de tulpen en dergelijke groeiden. Die ronding was ongeveer verdwenen, maar nu kom ik de kiezelstenen overal eromheen tegen. Ook kleinere: dus ik heb het strandzeefje dat ik ooit gestrandjut heb maar tevoorschijn gehaald en nu zat ik als een kleuter de aarde te zeven.
Dit wordt dus een project dat wel enkele maanden zal gaan duren. Dat was ook de bedoeling: want in de winter groeit er toch niet veel in een moestuin. Maar ik kom ook meteen mijn eigen luiheid tegen. Want al zwoegend en hakkend in die grond denk ik tegelijk: Waartoe toch? Het ziet er nu toch ook best aardig uit? Ik kan ook gewoon alleen maar bollen planten en wat nieuwe vaste plantjes erin zetten. Maar nee, Mirjam, spreek ik mezelf dan toe: het ging je toch om een meditatie- moestuintje? Dus doorzetten.
Maar in die voortuin, die best beschut is, ben je natuurlijk toch gewoon tegelijk ook in een straat in een nieuwbouwwijk. Niet op een boerderij en ook niet in een kloostertuin. Van M. kreeg ik twee leuke websites getipt: de ene is een Cisterziencerklooster in de bergen boven San Francisco, die vond ik te besloten met weinig vrije uitkijkruimte. De andere was op een eiland nabij Trondheim in Noorwegen.. (www.tautra.org),
Dat liet me meteen wegdromen. In Venetië vroeg een Deens architectenbureau je middels kleine schuine en rechte blokjes met verschillende openingen, elk stelde een kamer voor en was als een slakkenhuis: het geheel zou je zo overal kunnen opbouwen, om je eigen droomhuis te bouwen en dat door te mailen( www.snailhouse.ax) Ik was er best een poosje mee bezig: het werd een compact huisje op een heuvel, voor hoog en dan schuin naar achter lager, met bossen en voor je de zee. Daar waren allemaal glaswanden en dan naar boven aan weerskanten twee mogelijkheden om naar de hemel te kijken en achter je een besloten tuin, waar je aan twee kanten op uitkeek. Het aanzien en concept van dat Cisterciënzer-klooster op dat eiland was precies zo: gericht op de wijdse natuur met veel glaswanden en toch beschutting.
Een prachtige houten kapel met zonlicht dat door het plafond naar binnen valt en voor een uitzicht op de zee. Je kunt er vrijwilliger worden van een maand tot een jaar. Vier en een half uur werken, de rest van de dag vrij. Als ik geen baan had, dan wist ik het wel, op dit moment... Zo'n omgeving moet ik er dus bij visualiseren als ik in mijn voortuintje bezig ben... Want uiteindelijk doet de plek waar je bent er niet echt toe, het is de geest die overal vrij kan zwerven. Toch?