Als een roodborstje?

Ik had in de koffiepauze van het blad harken in de speeltuin al een blogje geschreven met bovenstaande titel. Geen tijd meer om het rustig over te lezen, dus dat deed ik na het werk. Verbeteringen aangebracht en toen heb ik waarschijnlijk een verkeerde knop aangedrukt, want het hele blogje was plotsklaps weggevlogen... Dat herproduceren gaat niet meer... Dus nu maar een herinnering aan dat blogje (zo beweeglijk is het leven, iets is ook meteen alweer herinnering...)

Het begon ermee dat ik weer erg genoot van de rijp op het lichtgroene mos en dat ik het op de woensdagochtend rustiger aan doe dan op de dinsdag en nu met mijn iPad een roodborstje heb gevolgd en op de foto had gezet, hippend in het blad en op een twijg. Mijn werkweek begint nu op dinsdag, en de maandag wil ik voortaan invullen met intensief lezen aan mijn tafel, boven. Misschien een beetje lectio divina: dat is geestelijke lezing, een tekst meditatief lezen ter verrijking van je innerlijk leven. Toen ik leesgroepen in het klooster begeleidde en meditatieteksten schreef, gebeurde dat vanzelf. De laatste tijd is dit er bij ingeschoten.

Dan is na de woensdagochtend mijn werkweek alweer voorbij! Zal ik nou de tijd gaan invullen  met vrijwilligerswerk? Ik weet bijvoorbeeld dat men in de kerk versterking zoekt voor in de ochtenden; dan is de kerk open en dan kunnen degenen die het nu doen vaker vrij hebben... Maar iets in me, wil het zo leeg mogelijk houden en verlangt naar iets van een kluizenaarschap. Ik zag bij BBC News een filmpje van een koptische priester in Ethiopië die elke dag om 6 uur opstaat en dan om 9 uur de rots op klautert, 250 meter steil omhoog, zonder trap.

Daar is een rotskerk met rotsschilderingen uit de zesde eeuw. De man blijft er de hele dag en leest er. Ja de stilte en door niemand daar gestoord kunnen worden... dat is het helemaal voor hem. De camera zoemt uit: je ziet een zwart gat van de ingang in een massieve rotswand hoog in de bergen en verder is er alleen maar ruimte en vergezichten... Zo iemand werkt als een rolmodel voor mij, in een stadse wereld waar het zo gewoon lijkt om je agenda vol te plempen met afspraken en activiteiten... ik wil dit  niet en mijn nieuwe werkomstandigheden geven me ook de mogelijkheid om het anders te doen. 

Misschien is zo’n roodborstje wiegend op een twijg, zingend in het ochtendzonnetje ook wel een rolmodel? En zo eindigde ik dat blogje. Ondertussen kon ik na het werk niet stoppen met wandelen. Met de zon in mijn gezicht en een lichte wind in mijn rug, zoals in die Ierse zegenwens, ben ik uiteindelijk helemaal naar huis gewandeld. Het is heel fijn om de tijd haar gang te laten gaan en daarin te bewegen zonder een direct doel of een nuttigheidsprincipe. Misschien een beetje zoals de man op de rots of als een roodborstje, dus.