Maar rondom 19u daar aangekomen, bleken alle festiviteiten al voorbij... Dus ik liep maar verder. Langs een schattige cottage bij St. Jamespark, waar vroeger de birdkeeper woonde. Er zijn witte pelikanen en ik zag grote nesten met reigers in de bomen. Op de Westminsterbrug een prachtige zonsondergang: kalenderplaatjes van de Londen Eye en de nieuwe skyline aan de andere zijde. Alleen staat de Big Ben in de steigers. Het was weer geanimeerd op de Southbank en de draaimolen draaide, een Chinese bruid in het rood werd op de foto gezet voor het reuzenrad, een rode cirkel in het donker.
Ik was deze dag in de sferen van The British Empire, ooit het wereldrijk waar, naar men promootte, de zon er nooit onder ging. Het Albert Memorial, door zijn jonge weduwe koningin Victoria neergezet, wat een bouwwerk met op elke hoek een beeldengroep van de continenten, Albert als een gouden heerser, viriel in het midden, hij was een man die van techniek en de kunsten hield en heeft The Grand Exhibition in Londen mogelijk gemaakt. Ze waren heel gelukkig getrouwd, Victoria en Albert en het museum met hun naam maakte alles goed wat het Brits Museum nu mist: wat een gigantisch gebouw om in te dwalen en hoeveel schatten uit dat Britse wereldrijk zijn hier verzameld!
Op weg naar de Serpentine Gallery, langs het water met waterfietsen en overal zonnende mensen, werd ik door een jonge Indiase vrouw met zoontje aangesproken of ik wist waar Diana’s Memorial Fontaine was. Ze was er al een paar keer geweest, maar kon het nu niet vinden... Wat wil je, in al die grootsheid aan parallelle elkaar kruisende lanen en bloeiende tuinen ertussen. Toen ik er dan zelf eindelijk langs kwam, al in Kensington Gardens, vroeger privé voor The Royals, begreep ik waarom het voor herhaald bezoek vatbaar was: vol spelende kinderen in badpakken in de fontein, die meer op een waterglijbaan lijkt. Wel een andersoortig Memorial, als die voor Albert, voor The People’s Princess...
Mijn Britse ochtend begon met gunshots in Hyde Park. Een groot deel van het park was afgezet, wat moest ik me erbij voorstellen, ik liep maar door, het zou om 12.00 zijn. Toen ik nog eens omkeek, zag ik dat er zich toch wel een menigte had verzameld. Dus ik terug: ik hoorde galopperend hoevegetrappel: er bleek een horde paarden met soldaten in oud rood ornaat, zes kanonnen het veld op te trekken, enorme knallen met vuur en rook, het was The Queens Birthday
En nu zie ik op een tv-scherm in verte al beelden van de marathon die door gans Londen wordt gelopen. Deelname: 50.000 renners. Ik zie nu een groep rolstoelers, die doen dus ook mee. Ben benieuwd wat deze laatste dag in Londen me gaat brengen.