Ik zat in de kerk in de ochtend en, eerlijk gezegd, het staat na India toch verder van me af... en ook na al dat gedoe omtrent die Nashville-verklaring en ook na de afleveringen van december van How to be Gay van Margriet van der Linden achter elkaar gezien te hebben. Hoe dat geloof mensen gespleten maakt: een vrolijke lesbische vrouw die het boegbeeld bij de Mormonen is: Nee, ze heeft nooit gebeden dat haar gevoel voor vrouwen zou verdwijnen, maar ze is niet van plan ooit een liefdesrelatie aan te gaan... En, o, al die homoseksuele priesters en religieuzen die zichzelf met elkaar in hogere sferen houden en ‘vergeestelijkt’ hun liefde beleven...
Daarna de stad in lopen en ontdekken dat al die nieuwe horeca-plekken om half een vol zitten met lunchende mensen en ik zou dat ook gaan doen. Zondag verandert van een stille Dag des Heren in een dag van de mensen die elkaar ontmoeten; dat is toch alleen maar toe te juichen? Eigenlijk blijft het gebaar van elkaar expliciet de vrede wensen in de kerk voor mij over als het meest vitaal en waar ik bést de zondag mee wil beginnen, om vervolgens heel andere, inspirerende dingen mee te maken.
Zo viel mij gisteren zomaar een cadeautje in de schoot van vriendin P., een klein schilderijtje van Doro Krol, het landschap van de Ooijpolder, die exposeert in natuurmuseum De Bastei. P. wilde kijken omdat iemand had gezegd dat haar werk aan dat van P. deed denken. En ja, ik zag ook gelijkenis. We waren heel enthousiast over haar landschappen, allemaal rondom de stad en herkenbaar, het deed ons aan David Hockney denken en de kleuren van August Macke en bovenal zit er iets stils en weids en intens in, door haar kleurgebruik en heldere vlakjes. Ook waren we het eens dat ze maar moest stoppen met het afbeelden van gebouwen, want dan kreeg het werk iets kneuterigs. ‘Wat leuk om cadeau te geven, dan heb je toch echt iets origineels en moois voor die prijs’, zei ik, bij de kleine ansichtkaartformaatjes. ‘Ik zat net te denken dat ik je er eentje cadeau wilde geven’, reageerde P. ‘Nee!, nee!' riep ik, 'hoe kan dat nou, zou ik je gedachten hebben opgevangen?! Ik wil het niet, hoor!' Maar P. was zeer gedecideerd en ik ben er natuurlijk wel héél blij mee...
En vandaag was ik bij stralend winterse zon, weer bij de rivier, na lange, lange tijd, voor het eerst na enkele maanden: zo ver als het oog reikt over de rivier kijken, dat voelt als thuiskomst. Die beleving van de Waal maakt voor mij de betekenis van de Ganges en andere heilige rivieren toegankelijk... Daarna nog naar het antiquariaat, op zoek naar A passage to India van E.M. Forster. Gevonden, tesamen met The Hill of Devi, brieven van hem uit India, de bezoeken die aan de grondslag liggen van A Passage. Ja, India kan ik nog niet zomaar loslaten...er is nog steeds een kans dat ik begin februari weer ga...