Passiebloem en Hollywood

Gisteren, overdag, ging de eerste passiebloem in de bamboe open. Ik was even helemaal verrukt; het is de passiebloem die ik daar zelf helemaal niet geplant en gepland heb, maar die uit zichzelf een weg vond naar dit zonnige, windstille plekje. Waar ik zelf nu naast zit, aan een rond tafeltje midden in de tuin om dezelfde reden. Ook niet zelf zo verzonnen, ik zat eerder altijd op het terras tegen het huis aan, maar daar pasten geen vier mensen boekenclub, dus toen dat afgedankte tafeltje van de buren die eerst onder de bamboe stond met oude potten en een schepje dáár en zo is het gekomen.

Dát is de manier die ik het prettigst vind: dat er zomaar iets komt, je zomaar iets meemaakt, iets ziet, iemand ontmoet, een boek vind, een scherf of een steen aan de rivier... enzovoort. Soms is dat iets wat altijd al zo ging, maar wat ik eerder nooit zo zag. Zoals de gang van de maan rondom mijn huis. Tevoren zocht ik de maan onregelmatig op en keek dan. Maar nu ik aan huis gekluisterd ben en het alle avonden helder weer is,  kijk ik elke dag en zie nu pas, dat deze als een kleine sikkel vóór  het huis begonnen is en deze nu dan als halve maan in het midden van de tuin aan het firmament stond en binnenkort waarschijnlijk als volle maan achter het huis te bewonderen is.

Zo was het gisteren ook grappig om langer Venetië in te kijken, live vanaf hotel Filu, die klikte ik nu op allerlei momenten van de de dag aan, even kijken. Het blijkt er vroeg in de ochtend het drukst te zijn, verder zie je een kalme gang van mensen. Vanuit een zij-poort weet ik nu dat daar meerdere mensen wonen die hun hond uitlaten en ik zag een man met een stok naar de brug lopen en wist bijna zeker dat hij die over zou gaan, en niet naar rechts richting het station. Hoe ik dat wist? Omdat aan het einde van de winkelstraat er een aantal bankjes staan op een pleintje met bomen, waar ik zelf heel vaak gezeten heb te midden van ouderen met stokken...het is een prima plek om de stroom van mensen te bekijken, rustig voor een kerk en de mensen verschijnen vanaf een bruggetje en kunnen dan maar één kant op, richting die andere brug waarop de live-camera is gericht. Het wordt in Venetië veel sneller donker dan in Nederland, dat had ik al ervaren, maar nu weet ik dat het kritieke verschil na het achtuurjournaal gebeurt. Kijk je tevoren even dan is het licht nog vergelijkbaar met hier, en daarna is het daar rond 21u al aardig donker, terwijl hier de luchten nog aan het kleuren zijn.

Ik zag nu ook een tv die boven in een raam aanging en ik keek naar een man die stilstond en drentelde naast de brug, bij de Joodse wijk en ik nam mij voor om te blijven kijken totdat hij weg zou gaan. Wat deed hij daar? Ik zag hem een paar keer op zijn mobieltje kijken, zou hij op iemand wachten? Toen begon hij te zitten aan de spullen van de winkel voor hem. O, is het een verkoper, ja daar leek het even op omdat hij leek te lopen richting iemand anders die ook naar de verlichte etalage  keek. Maar nee: ineens liep hij de winkelstraat in en wég was hij. Het gaf een merkwaardig gevoel, zomaar iemand te bekijken vanaf een heel andere plek op de wereld en ik dacht eraan dat Ouders dat zo hebben meegemaakt: er bleek een beveiligingscamera onder de Waalbrug te zijn gemonteerd, die pal hun huiskamer inkeek... je waant je onbespied en dan dát... de desbetreffende boodschapper haastte zich te zeggen dat ze de camera daarna iets anders hadden ingesteld zo dat het niet meer kon... Dat moet dan vallen onder mijn eigen genoegen: zonder planning of voor bedachte rade iets mee maken...

Ik was tot over 22.30u in de tuin met de halve maan en keek daarna verder in de Netflix-serie Hollywood. Een aangename kijkervaring  met veel oude liedjes uit de vijftiger jaren. Het is de tijd van de rassendiscriminatie en homo’s nog helemaal in de kast en strenge seksuele moraal. Al heeft Hollywood wel al haar escape-mogelijkheid gecreëerd: een pompstation met jonge, mooie viriele pompbediendes waar je op de vraag ‘ wat mag het zijn?’ ook kunt antwoorden dat je naar dreamland wil en dan wordt een ieder op de wenken bediend: ook de oudere vrouw van een belangrijke conservatieve filmproducent, of die machtige man die aan veel touwtjes trekt. Iedereen droomt er van om door te breken, als acteur, scenarioschrijver, ook als je zwart én homo bent. Het is een Hollywood met een happy end, het gaat er allemaal gebeuren , in tegenstelling tot in het echt, waar Rock Hudson pas na zijn dood, geloof ik, homo bleek te zijn.

Pas diep in de nacht of eigenlijk de bijna vroege ochtend van deze dag, zocht ik mijn dromenland op, want ik wilde de afloop weten. Heerlijk zo’n filmfantasie waar ook nog eens op het laatste de kracht van het verhalen vertellen beleden wordt: de enige boodschap die ik altijd kan pruimen. Omdat ik dat zelf ook van de daken roep. Verhalen brengen je altijd in niet zélf geplande werelden.