Zijn werk viel mij twee jaar geleden op de Biënnale al meteen op. Om de kleuren, omdat het leeft en beweegt. Het paste erg in het thema The Milk of Dreams. Het is groot en heeft volume, je kunt erlangs lopen. En dan blijkt dat alles gemaakt is van elektriciteitsdraden en onderdelen die je in computers vindt, alles wat de moderne wereld gaande houdt middels alle technologie die daarvoor nodig is. Alles zit vastgespijkerd op borden.
Nu heeft hij een eigen tentoonstelling in een ruimte vlakbij de ingang van Arsenale, dus mooi om even in te lopen, over te wippen. En heel sfeervol, met het water erachter.
Ik vind een mooi filmpje over hem op YouTube. Het bevestigt opnieuw mijn beleving dat kunstenaars de profeten van deze tijd zijn.