Het is natuurlijk een beetje maf, om je eigen blogjes te gaan recyclen in dit blog. Maar ik zie het onverwachts omdat iemand het pas heeft gelezen. Dit is dan meer dan elf jaar geleden geschreven. Ja, ik zou het nog zo kunnen uitspreken in de context waar ik toen was : De kapel bij de Clarissen in de Waterstraat; De Bron. Die niet meer bestaat. Het deed mij altijd goed om zulke woorden hardop te kunnen uitspreken in een kring van mensen die net tevoren uit de stilte kwamen, na de meditatie.
Wat je zegt is afhankelijk van de context, ik zou dit nóóit zomaar ergens droppen.
Ik las onlangs een post van Carice van Houten en in feite zegt ze hetzelfde:
Ze verwijst naar een lied dat Huub van de Lubbe zong. Ik vind een lied, maar daar zitten niet exact de woorden in, waar zij naar refereert. Maar ook dit lied zegt hetzelfde: Het kan niet anders dan dat we dóór blijven gaan met de hoop, al zinkt er soms bijna iets anders in de schoenen. Dit lied is in Coronatijd uitgevoerd en die tijd, toen alles op slot zat en mensen toch wegen vonden om elkaar te bereiken, lijkt nu geschiedenis. Al zou het zomaar weer terug kunnen keren…
Ook toen tóch de poging om de oorlog te herdenken, toen er nog geen oorlog was in Europa, de weg om je te laten leiden door menselijkheid, verder te kijken dan de tijd waarin je leeft.