Ik ben in de loop van de tijd wel steeds luier geworden wat betreft ‘wandelen’. Ik woon tenslotte in een bos en hoef niks te doen om iets van ‘natuur’ mee te maken. De grootste boswandelingen zijn naar de bushalte, bijna drie kilometer, vaak met bagage.
Vooruit dan, dacht ik vandaag, je benen strekken; en dan in totaal drie kwartier veel moois meemaken, heel fijn!
En dit liedje van James Taylor gaat al sinds mijn tienerjaren met mij mee. Dat je naar een baby alleen maar teder kunt zijn en je een bedje wil maken van zachte bescherming… Waarom verliezen we deze houding in de loop van het leven?…