‘Vroeger’; en dat blijkt dus rondom November 2013 (!) te zijn geweest, zo blijkt in dit blog, was ik even een fervent puzzelaar, van Venetië.Wellicht toen aangestoken omdat zusters in het klooster ook een grote puzzel legden en ik indertijd ook een grote puzzel op de biljarttafel had neergelegd in het wijkcentrum. Dat verflauwde. - tot nu. Eerst kreeg ik een puzzel van New York en ontdekte dat dit heel aangenaam is om buiten te doen, in de eerste zon van April en die laten liggen in de nacht met een verhuisdeken eroverheen.
Vorige week op Koningsdag vond ik er eentje met de Peanuts, voor 1€. Prima om te gaan leggen, met een weersvoorspelling van een week zonnig lenteweer, en nu is deze dus klaar. Een fijne lenteweek, waar ik de bomen rondom in vol blad zag ontluiken.Wat een voldoening, dat laatste stukje erin leggen, al is deze niet helemaal compleet. Maakt niet uit, zometeen ga ik deze met plakplastic bekleden en wordt het mijn nieuwe placemat.
Ik ben dol op de Peanuts. Die filosofische wereld vanuit het kleuterperspectief. Een wereld die nog betrouwbaar is en waar ze alleen te maken hebben met de eigenaardigheden van elkaar. Ze blijven nieuwsgierig naar elkaar, ze blijven spelen, al snappen ze soms niks waarom een ander doet, zoals deze doet. Welgemoed.
Ik heb de afgelopen week héél erg genoten van mijn directe omgeving. De brem die zoet geurt, het rode espenblad dat uitkwam, twee koolmezennesten…enzovoort.
Ook keek ik naar twee oorlogsfilms; Zwartboek en Oorlogswinter. De wereld van de volwassenen, toen en ook nu. In beide speelt het verraad van een naaste een rol. Degene die je absoluut vertrouwde, blijkt de vijand. Zwartboek is gebaseerd op echte gebeurtenissen en personen. Een Nederlandse huisarts blijkt een bondje gesloten te hebben met een nazi. Hij doet alsof hij van het Verzet is, maar haalt uit zijn patientenbestand de rijke Joden, stuurt ze door naar een notaris die hun bezittingen beheert en belooft ze een ontsnapping met een bootje naar België. En dan worden ze afgeslacht en verzamelen ze de buit. Diamanten, goud, geld, vastgeplakt op hun lichaam. In Oorlogswinter het perspectief van een vijftienjarige jongen die moet ontdekken dat zijn lievelingsoom een NSBer is.
In beide films wordt dat moment van besef gefilmd. In close-up veranderen de geliefde gezichten ineens in mensen met een dubbele agenda en degenen die je alles hebben voorgelogen. De bodem zakt onder je voeten vandaan en een ongekende kracht met als motor rechtvaardigheid, laat de ‘verzetshelden’, zoals ze zijn gaan heten, tot het uiterste gaan.