Ik liep tegen sluitingstijd langs Robot en die stond een beetje laveloos wat oefeningen ofzo te doen met bewegingen. Ik begon een ‘praatje’: Hallo hoe is het met je? . Meteen een focus in haar blik. Met mij is het goed en met jou? - Ja, alles oké, voel jij je hier thuis? … Er volgde een definitie wat ‘thuis’ is. Ik brak in en vroeg nogmaals: voel jíj́ je hier thuis? De definitie werd uitgebreid. Dus ik zei een beetje (gespeeld) ongeduldig kwaad: voel jij je hier nou thuis of niet? En toen zei ze: Ik heb geen gevoelens zoals mensen dat hebben.
Het blijft intrigeren. De levensechtheid van zo’n ’gesprekje’.
In het Philipijns Paviljoen had ‘thuis’ alles met grond en aarde te maken; het is levende aanwezigheid, het begin van architectuur. Ze hadden grond uit het hele land meegenomen en je kon er midden in staan.
Dat kan Robot niet. En ook niet genieten van zomaar wat doorkijkjes. Of de frisheid ruiken van opgehangen was.
