Héél mooi. Helder, abstract en concreet tegelijk, zie die deurknop, zie de plant erachter, iemand die steeds zegt: ik ben hier en ik neem waar. De verf altijd snel, ‘krasserig’ aangebracht, haar handschrift, ze kan niet anders, zegt ze. Gedecideerd? Ze weet altijd wanneer ze moet stoppen. Alhoewel:
Zegt ze, nu 92 jaar; de Amerikaanse Lois Dodd.
Bovenstaande is een close-up van het schilderijtje rechts.
Het is allemaal… poëzie? … Mondriaan is een groot voorbeeld voor haar, maar al haar werk begint met een waarneming, héél dichtbij, ze hoeft niet ver te gaan, want alles is aanwezig in oneindige variëteit door het veranderde weer, de seizoenen, de tijd.
Ze heeft ook een poos de was geschilderd, of doeken aan lijnen. Daarmee is er ineens beweging toegevoegd, en de wereld die het licht geeft daarop, of niet.
Weerspiegeling is er ook. Wereld in wereld, en zo is ook haar zelfportret.
Allereerst een vervallen schuur, maar daarachter, door de kieren is het groen, daar is ruimte:
Het is allemaal herleidbaarheid tot heel tastbare dingen en tegelijk heeft elke schildering ook iets van…een muziekstuk, ofzo.
Tot 6 April kan ik nog terug naar het Kunstmuseum in Den Haag. Ik ben nog lang niet uitgekeken.
Hier zie je, dat ook de maker van dit interview met de camera heel veel schilderijen vervat, zó dichtbij is haar vindplaats. Haar atelier, een tuin, het bos, een venster, een bloem, het licht.
