Ik wist al welk boek ik nu wilde lezen en had het al gezien in de etalage van een kleine boekhandel vlakbij de universiteit. Vriendin W had er al een poos geleden over geschreven omdat ze dan aan mij dacht; het speelt zich af in Venetië. Toch was het nog geen reden om het meteen te gaan lezen. Toen ze in Nederland was, vertelde ze dat het over Venetië gaat door de eeuwen heen, vanaf de 15 e eeuw, maar dat de hoofdpersonen dezelfde blijven en langzaam ouder worden. ‘Dat is een leuk concept’ zei ik, en zij beaamde dit: je hoeft je niet telkens in te leven in nieuwe personages.
(Ineens denk ik aan de moeder van W die ooit tegen haar gezegd had: ‘de hele wereld verandert, maar Mirjam Kho blijft altijd dezelfde’)
De hoofdpersoon is Orsola Rosso, een jonge vrouw uit een glasmakersfamilie uit Murano, die uiteindelijk furore zal maken met de kralen die ze maakt. Dan komt de tijd dat de Nederlanders in Amerika, Manhattan kopen van de Lenape, de Indianen, voor wat geld en kralen, en de verteller stelt zich voor dat dit de kralen van Orsola konden zijn. Zij verkoopt haar kralen aan een Duitse zakenman, die ze vervolgens over de hele wereld door verkoopt.
Ik sloeg het nieuwe boek open in het kleine universiteitstuintje, diagonaal aan de overkant van de brug, tegenover de ingang en dit was het eerste wat ik las. Het is precies waarom Venetië mij zo na aan het hart ligt. De tijd verdwijnt en elke keer als ik hier terug kom is daar die eeuwenoude stad die min of meer dezelfde is gebleven.
In het boek is er de vergelijking van een kiezelsteen die je over het water laat scheren. Elke keer raakt die even het water, dan is er in de buitenwereld heel veel tijd vergaan en is er heel veel veranderd, maar de tijd in Venetië is er dezelfde en je leeft verder met de personages.
Grappig, en toen begonnen de klokken van 12.00 te luiden. Ik voelde me exact op de juiste plaats in de juiste tijd.
