De ijscoman voert de meeuwen uit een grote zak. Het is verbrokkeld hondenvoer, tien kilo en daar doet hij drie dagen mee. Hij is ook bevriend met de eigenaar van de camping, Paolo. Hij toeterde met zijn scooter terwijl hij naar buiten reed, met zijn dochter of vriendin achterop, terwijl ik naar binnen liep omdat ik mijn iPad vergeten had. Achteraf denk ik dat hij mij de eerste dag, toen ik de tent opzette, al gezien heeft, maar ik herkende hem niet. Ik dacht; hij komt me wel bekend voor, die man die mijn kant opkijkt.
Hier op het strand weer vrouwen met blote borsten, dat is lang geleden.
Gisteren staakte ook hier het openbaar vervoer, dus de bus en de vaporetto. Eigenlijk wilde ik me nog wel verdiepen in wat dingen op de Architectuur Biënnale, ik had een weekkaart, het was mijn laatste dag. Er zou elke twintig minuten een vaporetto van Lido naar het St Marcoplein gaan. Maar dan realiseer je je ineens hoezeer Venetië een stad van het water is en de boot een verlengde van je benen, want verder zou alles dus met de benenwagen moeten, niet even een halte of twee mee of even naar de andere oever.
Dan maar stoppen met kennis-ambitie. Gewoon een dagje volledig op het strand. Ik blijf genieten van die vijftiger jaren rust rondom San Nicolo.
