Gisteren langs akkers, heuvels en dalen gewandeld. Vlierbloesem bezwangerde de lucht, het rook groen en aards door een nachtelijke regenbui.
Net over de grens, in Duitsland wachtten me een aantal anekdotes, zoals een pot met goud aan het andere eind van de regenboog.
Ik werd er vannacht wakker van, ze hebben iets van oeps, au, slik.
Iemand vertelde dat een vriendin van haar, die Duitse is, uitgebreid vertelde over haar familiegeschiedenis. Oorspronkelijk kwamen zij uit Polen. Na de tweede wereldoorlog werd de hele familie gesommeerd om het land te verlaten, ze moesten zich maar in Duitsland gaan vestigen.
"Net als de Joden gedeporteerd..." had ze erbij toegevoegd.
Au.
Dat kan toch nét niet, die vergelijking, maar dat zeg je niet in de meeslependheid van zo'n gesprek.
Een ander vertelde dat er op haar werk een heel gedreven kinderchirurge werkte. Ambitieus, altijd bezig, op het scherpste van de snede. Benefietconcerten organiseren met Andrea Boccelli en het geld schenken aan een joods ziekenhuis, zodat kinderen uit de hele wereld geopereerd kunnen worden.
3 kinderen heeft ze, allen getalenteerd, klassen overgeslagen enzo. Haar oudste zoon zou in Tel Aviv kunnen gaan studeren, maar moest daartoe wel een 8 halen voor wiskunde.
"Ik moet dit even kwijt, ik ben er helemaal van van mijn stuk", had ze gezegd tegen B., die haar leidinggevende is. Kinderchirurge was er voor een funktioneringsgesprek. Dus zij vertelt dat haar zoon haar net gebeld:
- Mama, ik heb geen 8 voor wiskunde gehaald...
-Nou, dat geeft niet hoor, IK HOU TOCH WEL VAN JE...
B. had zich al bijna supporting opgesteld. Maar Kinderchirurge vervolgde: "Hij zei:
-Nee, mama, ik heb een 10 gehaald."
Oeps.
Met zo'n verhaal voel je de noodzaak, die als een noodlot aanvoelt, van de nieuwe generaties Joden om het alleruiterste uit zichzelf te halen. Alsof je het goed moet maken voor alle verdwenen generaties. Hoe de wereld van die moeder-kinderchirurge toch bijna was ingestort en binnen 5 seconden juist jubileerde.
Weer een ander vertelde over een feestje van iemand die 50 werd, met schoonfamilie uit de Achterhoek. Hij hoefde geen kadootjes: het kadoo was dat iedereen zelf gekookt eten meebracht.
Schoonfamilie protesteerde, maar ging uiteindelijk overstag.
Hij was even bij ze komen zitten op zijn feestje:
-en, hebben jullie al lekkere dingen geproefd?
-Ja, we hebben wel wat op...tomatensoep met ballen.
-O, ja! Ik weet eigenlijk niet wie die gemaakt heeft.
-Nou, wij wel.
Ze hadden hun eigen soep gegeten en daarna hun eigen meegebrachte nassi.
Slik.
Waarom zoemen die verhalen s'nachts in mij rond, zó dat ik er zelfs wakker van wordt?
Ik weet het niet precies.
Ze zeggen me iets over het precaire van kultuurverschillen.
Hoe aan de oppervlakte alles zijn gangetje gaat, terwijl daaronder werelden van emotie woelen om tot klaarheid te komen.
Toch is het ook goud.
Waarom?
Omdat de verhalen ook iets vertellen over het verlangen naar heelheid en verzoening.
