Het was al weken feest als ik mijn mailbox opende: er was een klassenreünie georganiseerd van mijn middelbare school. Een gouden vondst van U. die dit vanuit New York ook als een vijftigste verjaardagscadeautje voor zichzelf bedacht had. S. was haar handen en voeten in Nederland en wat is het bijzonder om te zien dat zo'n vriendschap van toen nog bestaat en zo'n leuke spin off voor de klas van weleer heeft.Bijna iedereen had elkaar in al die jaren niet meer gezien, uitgezonderd een stel van toen die nog steeds bij elkaar was, prachtig dat dit in deze woelige tijden nog bestaat! En sommigen die nog wel hun wilde haren in de studententijd met elkaar kwijt geraakt zijn. Ook letterlijk. Krullende haren tot op de schouder en nu wat grijzend kruinhaar: in de mail moest ik twee keer kijken, om daar G. in de herkennen! Maar zijn lachje was nog precies dezelfde.
In de mail ging de oude klassesfeer en de herinneringen al herleven. Ze popten op: zomaar fragmenten en zelfs de stemmen van sommigen en met O. die mij al googelend gevonden had via de Clarissen, had ik zelfs iets telepatisch. Plotseling uit het niks, kwam hij in mijn gedachten, nog voor ik weet had van de reünie. In zijn witte T-shirt, dat altijd fris rook naar een wasmiddel. Van de foto van J. was ik ongeveer van mijn stoel gevallen, een Dikke Deur met een verlopen jasje aan en nu bleek dat het een grapje was, J. bleek dezelfde J. als indertijd.
Wat was het geanimeerd en speciaal! Na enkele uren vielen de gezichten van toen gewoon weer samen met wie men nu is. Niemand wezenlijk veranderd, zo leek het, allemaal nog herkenbaar in de motoriek, een lachje, de houding, de wijze van praten, gek, zo gek. De A-meisjes bij elkaar en met S. bewaar ik dierbare herinneringen dat we achterin zaten en de kletstantes van de klas waren. A. ging meteen na de middelbare school bij Schiphol werken en doet dat nog steeds. Ik benijdde haar daar om: ik moest gaan studeren.
Jarenlang is zo'n klas eigenlijk nog meer bekend aan je dan je familie. Simpelweg al om het aantal uren per week dat je met elkaar doorbrengt. Je wordt van kind, een puber en gaat door heftige veranderingen heen. En dan hoor je dezelfden die je na de puberteit nooit meer gezien hebt zeggen: als het met je kinderen niet goed gaat, dan gaat het ook niet goed met jezelf. Er waren ook al twee doden te betreuren en ik miste A. die wegens MS de reis niet kon maken.
Wat ik voor een dierbare privéherinnering hield: het liedje Heureux qui comme Ulysse, van George Brassens, ingebracht door de leraar Frans, dat ik enkele jaren geleden pas weer voor het eerst in het echt hoorde door een voorganger van YouTube en voor mij een soort lijfliedje is, Quelle est belle, la liberté, werd plotseling door meer dan de helft van de klas gezongen! 'Je bent mooi ouder geworden', zei iemand tegen me en dat is natuurlijk altijd aardig om te horen.
