'Dit is toch veel mooier dan al die standaarddingen, hier moet het naar toe, dit is de toekomst, zo verstild', zei zuster C. tegen me, tegen wie ik bijna aanliep bij het koffiedrinken.Verrassend om dit zo van haar te horen, met haar heb ik niet zoveel contact, behalve dat ze me weleens fluisterend in één zin complimenteerde over een artikel, hoe ik iets voorgelezen heb, hoe ik dans en dan liep ze vlug weer door. Dat denk ik nu: ik zie de zinnetjes uit de loop van de jaren ineens op een rijtje.
Met zuster R., die nu de hovenier is en E. een rondgang door de tuin. R. had het orgelspel iets te weinig geoefend, vond ze zelf, ik vond het wel speels en huppelend klinken, ja dat was ook wel de bedoeling geweest, maar zij had al een beetje genoeg gehad van het oude Engelse wijsje en had vooral de laatste tijd met haar handen in de aarde gezeten. Ze hadden aardappelen gepland op een stukje verwaarloosde grond, en uien ernaast en E. die eigenlijk bang is voor regenwormen en ander klein kruipend goed, had zich er overheen gezet met handschoenen en hoge kniekousen en laarzen aan, en had, verhip, ontdekt hoe leuk ze tuinieren vond. Nu ging ze elke dag in de tuin kijken of er al een nieuw groen uiensprietje te voor schijn was gekomen.
Na de dienst naar het Waalstrand. Nog steeds in een rustige stad: het is dan ook 'pas' half twaalf. Ook op het strand heb je dan de beste plaats, een beetje hogerop, tegen het gras aan met zicht op mijn stad aan de ene kant en de brede waal tot waar hij met de vele boten aan de andere kant, langs de dijk en de welig begroeide uiterwaarden, de bocht omgaat. In de bieb is het koel, dus even dit blogje. Waarna ik doorfiets naar de Musical meeting: Muziek van allerlei windstreken in Park Brakkestein. Laat de geest maar waaien... En de computers gaan hier zo UIT.
