Naar een wereld die heel is en niet gebroken, naar licht en vreugde, naar je-gedragen-voelen, ook al kan de actuele wereld waarin je je bevindt het tegenovergestelde zijn. Het IS mogelijk om midden in het persoonlijke verdriet en een kapotte wereld, toch tegelijk ook in een andere wereld te zijn. Het vreemde en ook wonderlijke is, dat dit, tegelijk óók uit jezelf ontspringt: er is een bron van liefde en mededogen die vloeit en onuitputtelijk is, al kun je die liefde tegelijk in de 'reële', 'gewone' wereld geen handen en voeten geven.
Tegenwoordig is werkelijk stil zijn en me terugtrekken op een afgezonderde plaats, voor mij veel minder de weg om bij die bron te komen. Onlangs ontdekte ik dat het neuriën van telkens hetzelfde liedje mij naar die hele en gave wereld vervoerde. Het was met het worshipliedje van Matt Redmann: 10.000 Reasons. Het is het liedje van deze nu wel ongeveer voorbije zomer: ik beluisterde en neuriede het op de Bizonbaai bij zonsondergang en op de steiger bij de lagune van Venetië onder een zeer warme, heldere sterrenhemel.
Deze week vond ik een uitzonderlijk andere weg, om bij die bron van mededogen en liefde te komen en daarmee stil te worden en los te laten. Ik keek naar de 11-urige tvserie The Killing op dvd. Elke avond een aantal afleveringen. De wijze waarop je kijkt, je eigen instelling, maakt dat dit ook een meditatieve ervaring kan worden. 'Laat mij mijmeren over deze rare, weerbarstige wereld, waarin persoonlijke idealen en iniatieven, hoop en dromen naar helderheid en lichtheid, altijd verwikkeld zijn in het slijk der aarde.' Zoiets dacht ik.
The Killing is het verhaal van een vermoord meisje, gruwelijk en minitieus vastgebonden gevonden in de kofferbak van een auto, die uit de wateren van Seattle gevist is. Het is het verhaal van politieagente Sarah Linden en haar 13 jarige zoon Jack en haar geliefde bij wie ze niet kan zijn,omdat ze zich vastbijt in deze zaak. Het is het verhaal van de familie van Rosie, het vermoorde meisje, die rouwt, waar de vader zelf ook een duister verleden heeft. Het is het verhaal van de assistent en opvolger van Linden, die vroeger aan de drugs zat. Het is het verhaal van een aankomende verkiezing van een nieuwe burgemeester in Seattle en een kandidaat die zelf twee jaar geleden zijn vrouw heeft verloren middels een menselijk ongeluk en die zijn campagne centreert rondom integriteit...
Uiteindelijk is het het verhaal van al die mensen in een menselijk weefsel van goed en kwaad, allen verwikkeld, verwond, en hun pogingen naar lucht, licht en ruimte. De stad Seatlle past hier goed bij. Het regent heel veel in de serie, tranen uit de hemel.De stad is ingeklemd tussen de bergen en de zee, een plek van civilisatie nabij de wildernis van Pudget Sound, Mount St Rainier, de natte mossen in Olympia National Park.
Ja, ik was er ooit, bijna een week lang. 's Nachts rommelde er een wasbeer in de vuilnisbakken. Op een soort van familiebezoek, waar drie maanden later die oom en tante zijn gaan scheiden, dezelfden met wie we zoete bosbessen waren gaan plukken, de berg op, voor pancakes met slagroom bij het ontbijt. Tante verdween tijdens die wandeling ook een poosje, ze wandelde in razend tempo de bossen is. Dat leek toen heel onschuldig...
Ach... die werkelijkheid met al die dubbele lagen... Gelukkig komt ook de film Sleepless in Seattle ervandaan, ik heb nog langs het huis van Tom Hanks gekano'd. Dus er is ook een werkelijkheid, waar het GOED komt en is. Uiteindelijk. Daarbij verwijlen: dat is de kern van meditatie.
