Uitzicht op de Boschplaat, rechts het bijna drooggevallen wad. In de uitgestrekte weilanden met de lange grassen, een houten schuur in de verte , een koe. Vogels vliegen over. Je krijgt een koptelefoon mee. Ijle klanken.Een knisperende stem begint te vertellen. Het is ergens in de toekomst maar we maken het Nu, mee van 2016.
Een fietser rijdt voorbij, het voorwerp van The Netherlands. Een vrouw met een gele plastic emmer. Indertijd gebruikte men ongeveer zeventien emmers in een mensenleven. Twee mensen gaan vliegeren, een jongen krijgt zijn brommer niet gestart. Men had nog olie, door Shell gefaciliteerd. Dan gaat het regenen, drie rode paraplu's worden door deze mensjes in de verte uitgeklapt en ze beginnen teder te zingen.
Ik ken het lied goed!, Hé het is het Taizé-lied 'Dona Nobis Pacem': geef ons vrede, almaar in herhaling. De regen is mild, vertelt de stem in je oren, het voedt de planten,de dieren, is levengevend. Er is geen Ik, zegt de stem, we zijn allen verbonden, wij zijn de wereld.
Langzaam aan wordt het verhaal onheilspellender. Er is een potje van gemaakt. De wereld zal niet vergaan, zoals in films word voorgeschoteld. We bepalen ons lot zelf. De vraag om aan iemand die je leuk vindt, een telefoonnummer vragen, kan je leven bepalen. Het gaat slecht met de vijf mensen in de weide met de lange grassen en de vele kleuren groen. Het water stijgt hen naar de lippen. Het wordt chaos op het veld.
Alle wereldrampen vanaf november 2015 worden opgedreund. Nu lopen de vijf mensen die al aan de horizon verdwenen leken, recht op het publiek af, ze kijken je tot slot aan met wijd open ogen: het is aan ons, wij maken de toekomst, vertrouw jezelf.
Reanactment of the Now, heet het theaterstuk, van Het Utrechts Theater en Davy Pieters. Dit alles is er in het Nu: uiterste mogelijkheid tot vernietiging en tot vertrouwen en opnieuw beginnen. 'Dona nobis Pacem'.
