- De roze tulpen in de oude blauwe vaas van moeder die eerst strak in het gelid met ook nog bijna groene knoppen in de vaas staan en ik nog even denk: die komen nooit uit, en die nu golvend uitwaaieren naar alle kanten, bol en bloos.
- De serie Top of the Lake, Chinagirl, van Jane Champion die ik woensdag op een middag en avond achter elkaar bekeek. De innerlijke woeste zoekende wereld van rechercheur Robin, gespeeld door Elizabeths Moss, synchroon gekoppeld aan de zaak die zij onderzoekt, een Chinees meisje, gevonden in een koffer, aangespoeld op Bondi beach bij Sidney. In de ochtend had ik, deels in de regen, weer bladeren geharkt, patronen gemaakt rondom de skelterbaan, alles was kleddernat, dus het opscheppen en wegkruien moest maar volgende week. Na anderhalve dag voel je wel allerlei ongebruikte spieren. Een gezond en voldaan gevoel. De middag was één natte koude grauwe regenbui, dus een serie als een boek achter elkaar tot je nemen, languit op bed gelegen, lekker.
- Wat zó handig is om te maken: draadjesvlees met op het einde aardappelen in de schil erbij. Het ruikt heerlijk kruidig in huis, je doet er wat frisse salade bij en ik kan er twee dagen van eten.
- De iPad die in twee maanden tijd een verlengstuk van mezelf is geworden. Zij had ineens geen internetverbinding meer, dus meteen in de ochtend naar de winkel snellen, ondertussen denkend: en wat als ik deze nou een week moet missen? Mijn agenda zit erin, de bieb-app om meteen te kijken welk materiaal terug moet, de bank-app om iets meteen over te maken, zo handig, 's ochtends even kijken bij BBC News, Sandbox de kleurplaatjesapp en ArtStack, kunst bekijken: een nieuwe vorm van meditatie, scrollen door de door jouw gekozen kunst. Ik zat even achter een computer in de bieb en vond dat zó onhandig en een gevaarte, dat scherm, dat grote toetsenbord en die muis.
- Hoe je voortbestaat door materiële zaken: de ketting van de fiets die diep in de avond ervan af was, uiteindelijk was er een nieuwe ketting en een nieuw tandwiel nodig , naar huis lopen en dat het wel fijn is, dat ik de volgende ochtend niet vroeg ergens moest zijn, omdat wandelen langzamer gaat dan fietsen. Dat ik vorige week ook dacht dat de wasmachine het begeven had, ik me al uitgebreid in een winkel had laten informeren over een nieuwe. Wist u dat een was er nu bijna drie uur over doet? Mijn oude Miele wast in anderhalf uur, dat is minder milieuvriendelijk, maar ook wel handiger. Ik had de aardlekschakelaar in de meterkast niet teruggezet, wat een verrukking dat ik nog met de oude wasmachine vooruit kan.
- Dat er op een verjaardagsfeestje een waterscheiding is tussen zij met kinderen en zij zonder. De laatsten blijken de hit De Luizenmoeder nog niet bekeken te hebben. Dat ik daartussen in zat: ik was meteen fan en - al hing ik maar één keer in de week op een schoolplein door mijn oppaskinderen, alles en de hele sfeer is zó raak en herkenbaar. Maar dat zit ook in al die subtiele hiërarchie: hoe mensen overal aan elkaar snuffelen, de subtiele concurrentie van baas-boven-baas: wie weet nét wat meer, is nét wat populairder, kan zich nét wat meer veroorloven met meer bewegingsruimte; dat zich dit overal afspeelt, niet alleen rondom een lagere school.
- Dat het toch wel verrassend is, dat ik mezelf nog aangeboden heb bij de werkgever om mij werk te laten doen dat past bij mijn capaciteiten, ik had zelf stukjes schrijven en interviewtjes maken rondom de wijkcentra voorgesteld, een soort van blog dus, maar dat ik nu heel content ben met bladeren harken en ik me nu eigenlijk best wel al een beetje met vervroegd pensioen voel.
