Alleen al aan de kust liggen in de ene uiterste hoek, hun sportvelden: een keer stond de poort open, vol kinderen met donkergroene en witte shirts, en de meisjes dragen een soort witte tulband, zoals The Mother. Een bordje met: privé-terrein, strictly prohibited. Aan de andere kant het mooie grote guesthouse met groene tuin, al zei Auriovilliaan G. dat het van binnen, de kamers, heel sober zijn. Maar van buiten ziet het er als een resort-oord uit. Daartussen in viel mij allereerst hun AURO-winkel en café op, omdat het de enige plek is aan de hele boulevard waar het kunstlicht je op westerse wijze tegemoet straalt. Maar daartussenin zit ook nog hun Press, een groot uitgeversgebouw, van alle boeken, nog een guesthouse, een goederengebouw en gisteren ontdekte ik hun tentoonstellingsgebouw.
Er waren nu vier schilders. Met de blik van het Westen is het ‘braaf’ werk. Conceptuele kunst behoort niet bij de visie van The Mother, of bestond toen gewoonweg nog niet: kunst is er om de schoonheid van de wereld te bejubelen, is hier de gedachte. En niet alleen schoonheid, maar ook het goddelijke. Zij wordt geciteerd: In Truth, Image Expresses More Than Words’. Er was werk dat me wel aansprak en ik wilde de flyer ervan meenemen, maar er lag nog maar één exemplaar. Het zonder gene praten over de zin van het leven en wat je ten diepste bezig houdt en heel gewoon praten over ‘het goddelijke’ en meerdere vormen van bewustzijn, dat blijf ik bijzonder vinden.
Ik mocht de flyer meenemen, er waren er nog wel meer, zei de man bij het tafeltje. Toen bleek het de kunstenaar zelf te zijn! Hij vertelde verbonden te zijn aan de ashram omdat zijn dochter er studeerde. Hoe? Geen idee... om ashramlid te worden? Deze leven celibatair. In tegenstelling tot Aurovillers die op alle denkbare wijzen leven, vermoed ik. In het boek las ik een liefdesverhaal van twee Aurovillers, waar de ene om medische redenen terug ging naar het Westen en toen een agressieve vorm van kanker bleek te hebben waar ze heel snel aan overleden is. Hoe hij doorleefde in Auroville, ook namens haar. Weer een andere vertelt dat hij een Auroviller die in een streng veganistische gemeenschapje daar leeft, een reuzensteak in een restaurant in Pondy zag eten... Op mijn vraag aan de kunstenaar of hij vaak in Auroville kwam, zei hij: Yes, of course, to the Matrimandir.
Leven rondom de Mantrimandir en iets met dat visioen doen, lijkt de grootste gemeenschappelijke deler van Aurovillers. Het is grappig dat ik in het boek letterlijk dingen las, die ik mensen rondom kloosters ook zo heb horen uitspreken: wij hebben elkaar niet gekozen, we zijn geen vrienden van elkaar... Communicatie is een van de moeilijkste dingen, terwijl we een gemeenschap van de mensheid willen zijn. En: rondom de Matrimandir, waar we samenkomen met zo velen tegelijk, zijn we ieder juist ook volstrekt alleen.
Ik sprak even met een tuktuk-bestuurrder, op mijn bankje in de schaduw. Die bleek christen te zijn. Hij vertelde over een huis hier 2 km verderop, in Black Town, waar 130 weeskinderen worden opgevangen. Nee, dat geld kwam niet van de Ashram, maar van een Belgische echtpaar. De christelijke ‘naastenliefde’ is in een context met werkelijk materieel gebrek, wel een heel vitaal concept. Zo’n soort van gebouw ben ik van de ashram uit hier nog niet tegen gekomen.
