Hapily Ever Esther Farm Sanctuary staat erbij en dan blijkt dus mijn eigen ingesleten verwachtingspatroon: want varken Esther is écht, Greta is op bezoek, hier woont Esther in Ontario te samen met andere beesten die hier hun levensdagen kunnen slijten, totdat ze er dood gaan. Hoe je de wereld interpreteert vanuit je zelf: want in mijn wereld leven dieren niet vanzelfsprekend binnen met mensen. Alhoewel ik zelf al eens een beetje schrok, toen een bijna volgroeid varken ook binnen , bij me ging zitten en mij aankeek met een blik van: laat het niet gebeuren! Het gesprek ging erover hoe lang zij het opgevangen zwakke big op de boerderij, nog binnen konden houden, niet lang meer zij werd te groot, was de conclusie, en op dat moment suprême maakte dat varken contact met mij, de buitenstaander...Alhoewel, wederzijds contact? Ik dacht toen dat haar indringend mij aankijken met een zachte knor, toevallig was, dus ik reageerde niet echt terug, negeerde het dus eigenlijk...
Gisteren was er de Transitusviering van Franciscus van Assisi en ik kreeg daarvoor over de mail een uitnodiging, voor het eerst. Om te gaan ontmoeten is het thema, met twee hoofden vlakbij elkaar...Net in de dagen dat de wereld van Franciscus zo nabij aanvoelde en ik mij betrapte te kijken waar er in het land allemaal de vieringen waren van zijn Transitus, de overgang van dit leven naar...? , wat op zijn sterfdag gevierd wordt, of eventueel een viering voor vandaag, zijn feestdag 4 oktober, door zijn toedoen ook Werelddierendag. Van hem wordt verteld dat hij kon praten met de dieren...
Een vertrouwde naam in je mailbox, maar een algemene uitnodiging zonder eigen woorden daarbij, zonder het noemen van mijn naam en dat miste ik. Maar zo is dat vanuit de kloosterwereld: hoe lang en intens ik mij ook verbonden met hen heb gevoeld, uiteindelijk ben je geen persoon geworden, maar één van de vele ‘beste mensen’. Opnieuw zorgt mijn eigen verwachtingspatroon voor een ietwat leeg gevoel: een klein woordje naar mij persoonlijk gericht, dat had mij goed gedaan... Maar zo is dat in mijn wereld maar niet in de kloosterwereld, waar men op ‘bovennatuurlijke wijze van elkaar houdt’, zo memoreerde L. dit, die dit ooit van een kloosterling te horen kreeg.
En zo weet je dan weer, dat ik zelf nooit meer terug kan keren naar die dierbare plek omdat voor mij mijn verbondenheid van meer dan 15 jaar, ook wėl met de mensen die op zo’n plek leven te maken heeft. Mijn Transitus dit jaar is, om nogmaals te ervaren dat ik moet kiezen voor mijn eigen wereld. Ooit heb ik al mijn energie gestoken om zowel ‘in’ en ‘buiten’ het klooster te leven, steeds op zoek naar een precair, zeer fijnmazig evenwicht. Maar nu ben ik definitief weg gegaan en weer fysiek binnen de kloostermuren komen, te midden van mij dierbare en vertrouwde gezichten, zal mij ook splijten. Want in de wereld waarin ik nu leef , kreeg ik nu een uitnodiging van plastic of steen; of gemaakt van whatever materiaal, het leefde en ademde niet en in zo’n wereld wil en kan ik niet leven.
In mijn brein blijft de kloosterwereld aanwezig en zal ik altijd ‘op bovennatuurlijke wijze’ van ze blijven houden.
