Eigenlijk kan je niet verdwalen, alleen moet je wel goed weten of je op de juiste hoofdweg bent, die smal tweebaans is en goed geasfalteerd. Ik vind het altijd leuk om zomaar ergens af te slaan, want pas dan kom je in het achterland. Een pad leidde me over prachtig aangelegde sawah-velden met cementen goten en irrigatiesystemen en schone paadjes met helder water. Onderweg stoorde ik er een oude man die erin aan het baden was... ik zag hem naakt, hij zag mij nog niet en ik durfde niet verder te lopen. Dus ik ging in zijn buurt over de sawah-terrassen staan turen. Ik keek voorzichtig achterom en hij leek weg, dus ik liep door, maar zag toen toch een hoopje kleren op een steen en daar zat hij in foetushouding op de bodem van het afwateringskanaal.
Dat wil je als bewoner en boer natuurlijk niet te vaak meemaken.... Daarmee begrijp ik wel beter, dat in de buurt van Ubud er een bord hing: het kost 10.000 rupiah, 70 eurocent, om te gaan wandelen over de velden en 300.000 rupiah, dus 21 euro, om video en foto-opnames te maken. Een vrouw uit een tentje ertegenover sprak mij meteen aan en of ik iets wilde drinken... Ergens anders nam ik ook weer een afslag en kwam op een terrein met prachtige villa’s die in de terrassen waren gebouwd, de receptie zeer luxueus met glossy tijdschriften van over de hele wereld uitgestald en grote banken om in neer te zijgen, met vijvers met lotussen tussen de villa’s in.
Op Pinterest bij Bali, zie je prachtige foto’s en filmpjes van zwembaden tegen de rijstvelden aan en mensen die met een drijvend ontbijtblad vol heerlijkheden, al zwemmend ontbijten tussen het intense groen van de rijstvelden en terrassen. Ook plaatjes van Bali-Swing, ook zo’n Instagram-must-make, zittend op een enorme schommel boven de rijstterassen. Een gouden vondst en het vraagt niet veel investering, zo’n grote schommel. Ondertussen zijn er vele Bali-Swings. Ook een zwembad tegen de rijstvelden is alleen een kwestie van één terras dat er al eeuwen ligt, tot een zwembad verbouwen en eromheen wat voorzieningen te treffen.
Ik liep dus zomaar, vrij, tussen de rijstvelden en kwam uiteindelijk weer op een grotere weg. Voor mijn gevoel moest ik rechtsaf, om weer bij mijn dorpje uit te komen. Maar de weg werd steiler naar boven en bij een rivier die diep onder het gebladerde en lianen stroomde wist ik dat het verkeerd was, want ik had op de heenweg geen grote rivier gepasseerd. Ik terug en ik meende wel een stukje weer te herkennen, maar waar zat ik nu precies? Op de heenweg was ik met meerdere afslagen,via mijn tussenweg op de hoofdweg uitgekomen. Ik vroeg de weg aan een meisje. Die bleek pauze te houden, kon nauwelijks Engels en ze vroeg mij mee te lopen naar haar baas, ergens boven.
Aangekomen, ook hier verscholen, een mooi restaurant, natuurlijk weer met prachtig sawah-vieuw. Een vrouw in een mooie sjieke westerse jurk kwam naar mij toe. En dan is het een fluitje van een cent: met Google Maps vanaf haar locatie naar Gusti Koko Homestay: eerst naar links, op grote weg naar rechts, bij kruising naar links. Ik maak een fotootje van haar mobiel en in het echt wijst een bordje getimmerd tegen een boom,mij naar Banjar Keliki Kawan en dat bleek de hoofdstraat van dit dorp te zijn.
