De twee jaren hiervoor, kwam de ene keer iemand van de vogelbescherming, een pensionado van in de 70, wel tanig, maar ook een beetje beverig , zó dat ik die het jaar erop niet meer durfde te vragen. Toen kwam de vader van N., heel fijn, maar N. verhuisde naar Limburg en hij combineerde het met een bezoek aan zijn dochter, die hier in de buurt woonde, dus ook dit kon niet meer.
Wat nu...? Komt tijd komt raad, dacht ik, laat ik maar wel vast een ladder gaan kopen. Want ik had meer dan tien jaar de ladder van Zus in de schuur staan, zo’n drietraps lichte uitschuifbare aluminiumladder, maar ze had deze dit voorjaar zelf nodig, dus... Ik vond een telescoopladder die er heel stevig uitzag, met hele dikke zijkanten. Een ladder die niet meebeweegt; zou ik het daardoor zelf ook kunnen doen? Ik kan last van duizelingen hebben en als iets meebeweegt, dan is het voor jezelf niet veilig meer, maar nu?
Dus vanochtend was het experiment. Stapje voor stapje, werkschoenen aan. Wat ontzettend makkelijk liet de ladder zich tree voor tree uitschuiven, dat was al één. Wat voelde het stevig en onverzettelijk, dit leek meer op een klimrek dan een ladder: dat was twee. En nu trede voor trede naar boven: tot hoe hoog zou ik durven, ik dacht eerst tot halverwege, net niet hoog genoeg om bij de klimoptakken te komen...of toch wel? Treetje voor treetje hoger... en ja, ik was er: drie! Drie keer is scheepsrecht.
Het zweet loopt me nu nog langs het gezicht, mijn haar is nat, maar het is gelukt. In mijn hoofd zingt het: Up, the ladder through the roof! Aha, het is van The Supremes zie ik nu. Daar dansen ze in rode glitterpakken. Ik herken ze nauwelijks. Is dat Diane Ross, met een bos vol krullen, dat moet wel. O, nee, toch niet; ik lees in het commentaar eronder dat dit de nieuwe zanger is omdat Diane een solocarrière was begonnen. Anyway: Wat heeft dit liedje een lekkere swing: allright woman!
