Hier leef en adem ik dan, in deze natuurlijke cocon. Ik weet niet waarom dat fijn is en hoe het komt dat dit je ook alert en helder maakt. Het is voor mij een reden om in de bossen te willen vertoeven. Geen anderhalve meter-samenleving, geen mondmaskers: Hier.
Het Georgische lied blijft bij mijn stemming passen. Nu zie ik twee mannen voorbij komen Georgian Polyphony, de ene met een baby op zijn arm. Als ik nog een keer wil kijken duurt het even voordat ik ze weer terugvind. Je verstaat er niks van, maar ik hoor ze, ook de tweede keer, almaar naar de baby zingen: Laat het je goed gaan, het leven zal je op de proef stellen, maar laat het je goed gaan...
