There Must be More to Life than This

Er kwam een oude herinnering op: ik haalde wekelijks oppaskind E. van school: een Jenaplanschool waar kinderen van hoger opgeleide ouders van over de hele stad hun kind naartoe brachten, maar de school stond ook in een oude arbeiderswijk en die kinderen gingen ook naar deze school. Na school was alles mogelijk: E. kon ook afspreken met een klasgenootje en die kon dan mee naar haar huis, of ik bracht haar naar die andere en haalde haar dan op het einde van de middag daar op.

Zo kwam E. te spelen bij een Turks of Marokkaans klasgenootje die in een oude flat woonde vlakbij school. Achterop de fiets vertelde ze dat ze de hele middag binnen was geweest en heel veel snoep gekregen had. Zóveel! Dat kreeg ze thuis niet eens in een week. Enige tijd later zei vriendin P. dat, wanneer E. weer met dit meisje wilde afspreken, dat dit kon, maar dan wel bij zichzelf thuis. Het bleek dat E. nu al vaker bij dit meisje was geweest, overladen werd met snoep en P. ook niet meer kon inschatten of het nu om het vriendinnetje ging of om het snoep dat E. er zo bovenmatig veel kreeg.

Uit mijn eigen culturele achtergrond weet ik dat het geven van zoet en andere lekkernijen een teken is van gastvrijheid. Het meisje mocht niet ergens anders afspreken, alleen bij haar thuis en dat kan komen uit haar achtergrond… ik denk daaraan, nu er de vreselijke situatie is in Afghanistan en er de angst is dat meisjes en vrouwen zo meteen helemaal niet meer de deur uitkomen en meisjes ook niet meer naar school mogen…

Dus het contact tussen E. en dit meisje verwaterde. Onderliggend wellicht door een culturele clash. Die je ook niet zomaar kunt overbruggen. Hoe?…Je kunt alleen maar hopen dat voor beide jonge zielen het te boek gaat staan als een eye-opener, een kleine blik in een andersoortige wereld. E. is ruimdenkend geworden en werkt nu met verslaafden, dat zit wel goed. Voor dat meisje hoop je dan dat ze net als Lale Gül losbreekt en haar eigen weg vindt…

Het geeft het schier onmogelijke aan, zo lijkt het, dat mensen in al hun diversiteit fijn en verdraagzaam met elkaar kunnen samen leven en samen spelen… Met de elkaar verdringende mensen bij het vliegveld bij Kaboel, waarvan een deel wellicht niet de vrijheid zal halen en de wereld kennelijk machteloos niks doet en president Biden ook nog eens als reden geeft dat hij bang is voor terroristische represailles, zou je er bijna wanhopig van worden.

Waar blijft het goede in de mens? … Ik doe het maar met het duet van Freddy Mercury en Michael Jackson dat vanochtend langs kwam: There Must Be More to Life Than This. De laatste bleek ook niet zo’n lieverdje en de eerste stierf aan het aidsvirus na een turbulent, fel en hartstochtelijk leven. Nee, het goede is niet overal aan de oppervlakte en lijkt ook niet zomaar te winnen. Maar het verlangen ernaar leeft wél diep in ons.