Dit is, als het ware, ‘de achterkant’ van Venetië. Een doorkijk naar het San Marcoplein, vlak onder de beroemde klok uit de 15e eeuw, met de twaalf dierenriemtekens en de zon en de maan, de Romeinse cijfers. Aan de achterkant zie je alleen maar sterren. De wijzerplaat met daarboven de klok die door twee figuren wordt aangeslagen, markeert de hoofdpoort waaronder door je de binnenstraatjes betreedt, die uiteindelijk naar de Rialtobrug zullen leiden. De foto viel mij nu op, kijkend naar de foto’s van vorig jaar, want dit jaar ben ik niet geweest. Het geeft me iets van gearriveerd te zijn: Ik hoef niet meer in de actuele tijd van Venetië te zijn, om toch het gevoel te krijgen, er even te zijn, als ik eraan denk of foto’s zie.
De achterkant van…dat thema houdt mij deze dagen bezig. Soms gebeuren er razendsnel dingen in een keten van oorzaak en gevolg en zit de dynamiek ervan aan de achterkant…en de schakels zijn met elkaar verbonden, waardoor het zó gebeurd.
Konkreet: ik heb mijn mussenkolonie van 20 jaar daarmee bezig zijn, verloren. In een ondoordacht handelen heb ik té veel weggesnoeid, nooit eerder deed ik dat, maar ik heb per ongeluk de bruidsluier van het huis losgeknipt en toen is alles naar beneden gestort, daar waar de mussen beschutting en uitkijk vonden. Alles wég. Waarom deed ik dit?…Het was een poging tot perfectie. De woningbouwvereniging zou weer komen. Aan de achterkant van de dingen, had ik zelf de regie niet meer. Begroeiing en onkruid in de tuin had ik niet meer zelf in de hand. Regelmatige langdurige logé zou dit doen. En helaas werd ik door het jaar heen geconfronteerd met slierten takjes over het gangpad, met onkruid van één meter hoog, dat de hele tuin had overgenomen. Ik wist dat ik dit niet alleen zou zien. Buren, die gaan klagen, wijkbeheerders die rondlopen…Dus nu dacht ik: ik ga het bij deze eindcontrole perfect doen. En deed dus iets wat ik nóóit eerder gedaan had. Aan de achterkant broeide het, was er onrust en stress en uiteindelijk is deze geheel aan de voorkant tevoorschijn gekomen: Ik heb per ongeluk de mussenkolonie weggesanneerd.
Tja…en nu ben ik er alweer een paar dagen van aangeslagen. Zoveel moeite, strijd en gedoe heb ik hierover gehad. Allemaal voor dat éne doel: behoud van de mussenkolonie. En dan doe je zélf een ondoordachte actie.
Terwijl ik dit typ, hoor ik dit liedje. Zó moet ik er maar tegen aan kijken: The universe keeps rolling along. En je doet zelf maar een kort ritje mee. En als je het tempo uit handen geeft, voorkant en achterkant niet synchroon zijn; dan kan dat ook onverwacht verlies tot gevolg hebben. Hopelijk vinden de mussen een andere verblijfplaats, in wat, ondertussen, ook alweer drie jaar mijn oude buurt is. Ik hoor nu een specht in het bos.
