Het is koud, nat en druilerig buiten, de tulpen druppen, maar de vogels zingen uitbundig alsof het een stralende zonnige lentedag is. Het is vast beginnend broedseizoen. Gisteren had ik mijn zinnen gezet op een nestkastje voor koolmezen. Die hippen voor mijn oog voortdurend rond op de takjes. Beide winkels in Hoenderloo waar ik nestkastjes vermoedde, bleken op de Dinsdag gesloten, en zo kon het gebeuren dat ik fietste naar de Parkwinkel in de Hoge Veluwe, grote kans dat deze ook nestkastjes had. In de stromende regen, op-en-neer, flink doortrappend. Het was zo’n stemming dat ik geen dag langer kon wachten, dat heb ik niet vaak. Vond een schattig blauw huisje en vanochtend zag ik door het keukenraampje een koolmeesje er rondom huppen. Tja, zou ze willen?…
En dit zijn dan de boeken waarin ik vandaag zat. De ene vol reportages uit de NewYorker, een chroniqueur van het leven van de gewone mens in alle buurten van NY vanaf 1929. Een ander duikt in het meer dan 100 mile tunnelstelsel van NY. Ze ontmoet er mensen die daar wonen, alhoewel dat officieel niet meer zo is; de laatste gemeenschappen zouden door het sociale werk bovengronds zijn gegaan. Maar zes tot acht lagen, dat is in feite niet na te checken. Haiku zijn een terugkerend leesgenoegen, al vanaf mijn studententijd en dan een roman die zich in een toekomst afspeelt, die echter akelig herkenbaar is.
Margaret Atwood is tamelijk visionair, zoals ook al bleek uit The Handmaids Tale.
Hier is het klimatologisch, (of was het een virus?), aardig mis gegaan met de aarde en sommige overlevenden denken terug naar hoe het was vóór de vloed. Geen watervloed, de ramp bestaat uit?… Op aarde wonen er velen die De Hoveniers heten en die lijken op iedereen die nu woke & vegan enzo zijn. Mensen zijn er ‘mede-dieren’ tussen de rest van de levende have, ze hebben een afschuw van vlees, recyclen alles, geld bestaat voor hen niet, etc. Ze lopen in vormloze kleding rond, wassen zich alleen summier, dagelijks is belachelijk, met organisch materiaal. Ze hebben ook een soort van religie en die sfeer doet me ook aan kloosterlingen denken; iedereen is gelijk, maar de ene heeft toch meer te zeggen dan de ander.
En toen brak ineens het zonnetje door en exact tegelijkertijd bood de app TooGoodToGo nog een pakket aan dat direct opgehaald moest worden. Ik had geen brood meer, dus dat kwam goed uit. 4.5 km naar Hoenderloo en daarna een chocoladebroodje en een gebakje als beloning, met thee, op het bankje in mijn tuin.Voor €4,99 ben ik hiermee wel weer twee weken onder de pannen.
