Raar is dat toch. Er lijken 2 soorten werelden te bestaan. De wereld van God, Religie en daar horen tegenwoordig steeds vaker woorden als rust, stilte en verstilling bij. En de 'gewone' wereld en daar horen dan de woorden druk, tijdgebrek, onrust bij.Ik las deze week De grote stilte, met een knipoog naar de film ´Into the great silence´, van Mieke Pot. Zij heeft 12 jaar gewoond in een kartuizerklooster, ja, die van Bruno, mijn nieuwe vlam. Het boek geeft allerlei suggesties hoe je in de ´gewone´ wereld, die stilte kunt opzoeken en koesteren. Ik las het boek vlug, in een oogwenk uit. Ja, alles erin is zo wáár, maar het feit dat er een heel boekje aan besteed wordt, geeft de onvanzelfsprekenheid ervan aan.
Zo zag ik ook de dvd Steps of mindfulnes, een reis met de boeddhistische vietnamese monnik Thich Nhat Hanh (1926). Opnieuw de constatering: het is allemaal waar, maar niemand wilt eraan, dat is het punt! Je zag hem langzaam, met aandacht in Bodh Gaya lopen, de plek waar Boeddha verlicht werd. Slow Motion. Hij zei: als iedereen zich zo bewoog, met aandacht, mindfull, dan zou er geen oorlog, geen geweld meer zijn.
Met lede ogen zie ik het aan. Ik vroeg me af wat hij werkelijk dacht en voelde, met zo'n circus van volgelingen om hem heen en camera's die alles vastlegden. Nu ik heel regelmatig in een klooster ben, ervaar ik het vreemde tussen binnen en buiten. Anderen buiten het klooster, zien 'Mensen van God, rust en vredezoekers', maar zelf ben je ook maar een ´gewoon mens´.
Enfin. Kunst blijft om beide werelden te zien en te ervaren, want beide zijn een deel mij. De plek beheren en behoeden, dat kan wel, dus schoffel ik er lustig op los.
Nu we in het laatste zomerweekend zitten en het begin van de herfst toch ergens te voelen is in de lucht, bleef ik hangen op een gedicht van Chr. J.Van Geel. Waarom, zo vroeg ik me af. Nu zie ik dat het te maken heeft met bovenstaande thematiek. Alles verwaait of je nu een ´late wesp´ bent of niet. Misschien maakt het uit of je neerstrijkt in een kloostertuin of op het warme metaal van een autodak in een stinkende straat met asfaltdampen.
LATE WESPEN
In inzicht dat zij niet vermogen te
doorzien, twee wespen praten uit de wind,
de lucht is leeg en er is even licht
in niets, balans in ongeduld, het waait.
