
De dag erop waren er chassidische muziek en verhalen in het Titus Brandsma Memorial, de kerk van de Carmelieten. Wat mis ik dan meteen de intimeit van de Clarissenkapel! Door muziek en dans nader tot G'd te komen, in de mystieke volksvroomheid der Chassdim was dit de konkinklijke weg, stond er in de aankondiging. Maar ik weet het niet hoor... het werkt voor mij niet. Iets in de muziek is zo aandringend aanwezig, zo aanhoudend en bijna opdringerig dat ik voordurend een gevoel van irritatie en wrevel in mezelve gewaar werd. Ook de chassidische grapjes snap ik niet. Gelukkig zijn er meer koninklijke wegen...
Zoals vanochtend bij de meditatie. Eenvoudig harp muziekje, de tekst, een half uur stil, weer muziekje en de tekst. Zo prachtig als het daarna nog stil is en je je gewaar wordt dat de eerste die spreekt en weer opstaat, dat wat er dan hangt in de ruimte, doorbreekt. Dus begint een ieder wat voorzichtige bewegingen te maken, houdt zich weer stil, en weer... Je rekt je weer langzaam uit richting de gewone tijd van de uren. Deze keer hing er mildheid in de ruimte, ik had de Engel van de Mildheid meegenomen:
Moge je het leven ten volle aangaan,
je zelf bevrijden uit angst, beklemming en verdriet.
Moge de Engel van de Mildheid je bij de hand nemen
en je levenspad begeleiden:
Elke bocht en elke beweging.
Moge de Engel van de Mildheid je doen ervaren
dat de liefde van God overal is
rondom je en in je en nabij.
Moge Gods zegen op je rusten,
moge je je laten dragen in zijn armen van mildheid.
Moge je Mildheid ervaren
wanneer de stilte je als een mantel omgeeft.