Er is zoveel wat verwaait. Verwaait met de wind, met het verloop van de tijd, mee naar plaatsen die je niet kent, naar verte die alleen maar wijkt, naar diepten die peilloos zijn en niet meer voor jou bestemd. We maken allemaal alleen een reis en op die reis nemen we sporen mee en laten sporen achter, we zijn er wie we zijn en vaak zijn we niet volledig.Niet vol aanwezig waar we zouden kunnen zijn, alweer weg met onze gedachten, het spinrag van vooronderstellingen, fantasieën, oordelen, ergernissen met ons mee dragend. Het kan je zomaar gebeuren dat iemand het contact laat verwateren, de relatie laat verdampen, liefde en genegenheid weg gestald, zo dat het geen plaats meer kan hebben in het hier-en-nu...
Soms zwaai je iemand uit, maar de ander weet dat niet, soms draag je iemand eindeloos mee en die ander weet het niet, soms zijn je tranen verborgen omdat die ander dat niet kan zien, wil zien...
Ach...denk je dan, en ach verzucht je nog eens, ach...er valt niks meer uit te wisselen, je zit erbij en kijkt ernaar, ach, ademt het in je, met lege handen sta je, een waas van tranen in je die niemand droogt, alleen de wind, de altijd waaienden wind, geest, vuur.
Zo dicht Chr. J. van Geel:
Wind
Elke boom is een bijna andere
open mond van wind
Luisterende stemmen ieder blad,
iedere stam, ik, ieder lied.
