Zo. Nu ga ik voor het eerst een blogje proberen te schrijven in mijn buurtcentrum. Dit is nieuw, want ik zit achter de bar, in deze huiskamer-café-ambiance, de kaartclub kaart, er staat feestmuziek op. Zo is dat elke donderdagavond en ik vind het wel gezellig! Al deze mensen komen uit de oude benedenstad, de oudste volkswijk van mijn stad en zijn bij een renovatie aldaar, hierheen 'geëmigreerd'. Waar zij woonden, wonen nu de yuppies, want al mochten ze terug, de huren werden veel te hoog. Zo gaat dat.Iemand heet Alie, een ander Door, en ik voel me als het ware in Het Schaap met de Vijf poten. Als er een lievelingsnummer komt, stopt iedereen met kletsen en dan zingen ze allemaal mee: Ik heb de hele dag, alleen aan jou gedacht! Voor mijn neus staan twee pakjes boemboe: soto en sajoer lodeh, zomaar gekregen van een Indische dame, we kwamen gisteren aan de praat over eten, en deze vernieuwde versie van Kokki Djawa, is erg 'goering': kruidig en smeuig, dus. Ik moet het proberen en net gaf ze me ook zo ene Euro: Néé, ik wil het niet! Jawel! Oké dan, Banyak, banyak trimakasih; heel erg bedankt, dus.
Het valt me op hoe goed deze mensen luisteren, ze vangen signalen heel snel op. Ik praat één keer over een koffiezetapparaat en dat we wel kunnen sparen, om zo samen een eerste kopje koffie voor niks te drinken, ik had een leeg spaarvarken al mee genomen voor de vrijwillige bijdrage, en hup, de eerst volgende keer komt L. met een oud koffiezetapparaat en een pak koffie. Ik zeg dat zelf kaarten maken ook best wel leuk is: hup, er komt een intekenlijst, wie mee wil doen. Ze zeiden: jij vindt de muziek ook leuk hé?, en hup, ik krijg 3 cdeetjes.
Sinds ik jarenlang in de vroege ochtend, voordat ik naar colleges in de zwaarwichtige theologie ging, vleeswaren sneed met twee gezusters uit de benedenstad, heb ik het gevoel dat mijn wereld beperkter wordt als ik niet regelmatig omga met de niet-gestudeerden. Er was zo'n vak dat heette: theologie-van-het-maatschappelijk-handelen en elke keer weer vond ik de analyses aldaar die op marxistische leest geschoeid waren, volkomen wereldvreemd. Drie keer in de week, drie uur lang de verhalen van de gezusters, vertelden me heel andere dingen over dezelfde samenleving.
Ik heb het nu dus helemaal voor elkaar. Ik kan de hele week bijgespijkerd worden. Of dat andere segment van de samenleving, de religie-meditatie-minded-people, zich nog aanmelden? Aanvankelijk enthousiasme slaat om in afwachten, schroom en speculatie... Er schalt door de boxen: Ja, zo is het leven...
