Het beloven een paar zonnige dagen op een rij te worden. Heerlijk, om mijn eerste kopje koffie staande in de deuropening te drinken met de zon op mijn gezicht en het bos voor mij. Aanzwellend vogeltjesgezang; elke dag laten er zich meer horen. De zon belicht dat beetje groen van wat er over is van de toch bevroren en verdorde vetplant op het tafeltje. Het tuincentrum zei destijds dat deze tegen kou kon; niet dus.
Ik zit al een aantal dagen in een project: acht boeken over New York, die op twee na (The 40s en New York Interiors) op de lijst van de New York Times staan, als degenen die het beste en mooiste de NY -ervaring beschrijven. Bij Boekwinkeltjes was er de aanbieding van vier boeken voor de prijs van drie, ik begon te zoeken, en nu zijn er dan deze boeken waar ik nog geen 60€ voor heb betaald. Prima, zo’n recycling! Meerdere kaften herkende ik, omdat ik deze prominent in boekhandels in New York heb zien liggen, dus de lijst, samengesteld door lezers van de krant, is aardig accuraat.
Unaniem wordt het boek van Mark Helprin; Winters Tale, (1983) , 673 pagina’s, genoemd als dé liefdesverklaring, poëtisch en fantasierijk, aan de stad NY, dus daar begon ik in. Het is inderdaad geweldig. In feite zit het vol metaforen van beleving over plekken en sferen in NY. Het begint al groots: een wit paard ontsnapt uit een stal in Brooklyn en rent over de Brooklyn Bridge naar Manhattan. Het geeft precies de ervaring van vrijheid en ruimte weer, die je zelf hebt, als je erop wandelt.
Dan verplaatst de camera zich naar Ellis eiland: twee nieuwkomers wordt de toegang tot NY geweigerd, wegens hun slechte gezondheid, maar besluiten hun baby de stad in te smokkelen. Hoe? Ze vinden op de grote boot waarmee ze weer moeten vertrekken, een miniatuurversie, ze stoppen hun baby erin en geven het mee aan de wateren, op goed geluk. Dit wordt Peter Lake, het hoofdpersonage. Enzovoort. Het zijn vondsten die het verdienen, om op te herkauwen en niet als een gek door te lezen. Het motto van het boek is:
I have been to another world, and come back. Listen to me’
Dat is precies mijn NY ervaring. New York City is een eigen wereld, gevormd door de immigranten van over de hele wereld, met al hun talenten, culturen, strijd en glorie.
Ik lees dit boek nu, met tussentijds uitstapjes naar de andere boeken.
Here is New York (1949) van E.B White las ik in een uurtje ofzo uit en er staan letterlijk gedachten in, die ik zelf ook zo heb geformuleerd. Dat de werkelijkheid er kan veranderen, wandelend van block naar block, dat de hele stad bestaat uit een myriade van kleine, zelfvoorzienende buurtjes, zoveel microkosmossen, dat nog geen halve meter tussen jou en een ander zorgt voor tegelijkertijd de ervaring van soeverein en zelfstandig zijn én toch samen, in gemeenschap. Dat de tolerantie naar elkaar in New York vanaf het begin in het DNA zit, want als dit er niet zo zou zijn, was de stad allang geëxplodeerd.
Dus ik verheug mij op de komende dagen. Mij onderdompelend, alternerend tussen binnen achter het glas in de zon, en naar buiten, ik kan de hangmat wel weer op gaan hangen, met de vogeltjes en het bos.
