Het ging over relaties enzovoort en of je, als je erin zit, je kunt voorstellen om nog eens alleen te leven. En of je weleens verlangt om niet single te zijn, als je dat wél bent. ‘Jij bent verliefd op New York’, zei A. ineens. Ik was een beetje verbaasd: wat heeft dat er nou mee te maken? En ben ik dat, zó dat het past in het gespreksonderwerp? Ik liet het even bezinken, maar kon het toen alleen maar beamen.
Ik dacht er ineens aan, omdat deze foto opkwam uit mijn fotobibliotheek en ik dan inderdaad meteen weer wegsmelt. Gewoon een soort van weeïg gevoel, dat inderdaad past bij verliefdheid…
En door het boek waarin ik zit; een fantasie waar de stad overgenomen wordt door…?…en zal sterven, als deze niet in vijf personen herboren wordt. Elk persoon is één van de vijf wijken, met al haar eigen karaktereigenschappen. Het motto van het boek is een citaat van Thomas Wolfe:
One belongs to New York instantly, one belongs to it as much in five minutes as in five years.
En zo voelde het. Liefde op het gezicht. De eerste dag dwaalde ik diep in de nacht met mijn koffer door de metro, op zoek naar mijn verblijfplaats. Ik was geen moment bang. Was meteen op mijn gemak. Heeft verliefdheid niet ook te maken met een diepe verwantschap die je instinctief voelt?
Tijdens het lezen kwam dit liedje en deze persoon, Xavier Rudd, naar mij toe. Als het mijn tijd was geweest, waar ik elke week in Concerto in Amsterdam nieuwe muziek vond, dan had ik nu alle LP’s van hem gehad. Indertijd, zestien jaar, werd ik ook meteen verliefd op een stem, op de woorden die deze zong in de eigen gemaakte liedjes, met in de basis alleen maar gitaarbegeleiding.
Verliefd…dat je ook meteen de neiging hebt om je een beetje mee verantwoordelijk te voelen voor die ander, deze wil verdedigen en wil beschermen. Het slaat nergens op, maar het is wel een leuk gevoel.
