Gisterenavond deed ik bij de Clarissen een verzoeknummer van een meditatieganger: die wilde wel wat horen over de Engel van de Mildheid. Toevallig een Engel die mezelf op dit moment wel aanspreekt, dus die wil ik ook bewaren in mijn blog. Zó kwam ze aangevlogen:De Engel van de Mildheid is een oude en wijze engel, die pas verschijnt als je het leven in alle volheid hebt toegelaten. De Engel verschijnt als je je werklijk kunt verplaatsen in anderen.
De Engel van de mildheid nodigt je uit om aandachtig en intens te leven, ten volle waar te nemen, te voelen en te ervaren. Pas na verwerkte pijn en moeite, die ook bij het leven horen, na heftigheid en felheid, kan de Engel van de mildheid haar goede werken doen.
Na onmacht,onvermogen,onrust en verdriet, zalft de engel van de mildheid je met genezende balsem.
Als je het volle leven niet toelaat, dan struikelt de engel van de mildheid over de keien van traagheid, onverschilligheid, weekte en slapte. Dan sluit je je af van de vele uitdagingen die het leven je geeft.
De engel van de mildheid helpt je om niet bang te zijn en alles aan te gaan. Ze maakt je moedig en zacht: Zachtmoedig. Ze helpt je om te gaan staan voor wie je bent en wie je verlangt en hoopt te zijn en tegelijkertijd, ieder andere óók een eigen plaats te geven. Ze geeft je een zachte glans in de ogen.
Zoals na een dag van hete zon, de vroege avond, milde koelte brengt en je weer kunt herademen. Hoe na droogte en dorheid, een milde regen het land weer doet opleven.
Als emoties van allerlei soort over je heen buitelen, wendt je dan naar de Engel van de Mildheid.
Ze haalt het bittere uit je ziel weg en maakt wat scherp en hoekig is, weer rond en vol.
De Engel fluistert je milde woorden in: Oordeel niet... we zijn allemaal kwetsbare mensen met fouten en gebreken...Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw... Gods liefde is overal rondom je, in ieder ademhaling die je haalt en weer teruggeeft.
Wat me altijd een heel levend gevoel geeft is, om zo'n sfeer van stilte en bezinning af te kunnen laten wisselen met uitbundigheid. Dus stond ik een uur later op de grote markt van de stad te zingen in het zangfestijn voor iedereen. Tezamen met stadsgenoten, van Imca Marina: Toch blijf ik altijd een Lady, een lady, een lady, een lady. Dat is de beste remedie. Anders dan ga je eraan: Vino, vino, waar blijft de wijn?
En natuurlijk het altijd favoriete Kleine Café aan de Haven, van Vader Abraham. Daar aan dat kleine café aan de haven, daar zijn de mensen gelijk en tevree. Daar aan dat kleine café aan de haven, daar telt geld of wie je bent niet meer mee.
Dat samen zingen, dat is eén van de vele vormen van de nieuwe kerk. Ik zat daarna op een terras en er vlogen brandende vlammetjes over, langs de verlichte St Stevenstoren. Het plein sidderde nog na, na zoveel stemmen uit zoveel kelen.
Zo weet ik me geborgen bij mensen. Bij de 17 in de kapel bij de Clarissen in een stilte die iedereen opneemt en omvat. En bij de honderden die wonen in dezelfde stad als ik en een paar uur lang het oude plein in hun midden, leefbaar en menselijk maken. Dit alles maakt me mild.
