Een heerlijke eerste lentedag met o.a liggen in mijn hangmat in mijn stadstuin. Met de wel 5 centimeter dikke graphic novel Berlin. Prachtig gedetailleerd getekend, waar de maker uitgebreid oude films, foto’s en archiefmateriaal voor raadpleegde. Het Berlijn rondom de jaren 1930, waar Hitler opkwam en er een uitgebreide alternatieve gay-scene was, vol seksuele experimenten, zoals je ook kunt meemaken in de film Cabaret. Je volgt de coming of age van een meisje dat van Keulen naar de wereldstad Berlijn verhuisd.
S’avonds naar de oude Honigfabriek. Ooit kende ik iemand die er nog werkte, een goede werkgever in zijn ogen en altijd gratis en onbeperkt deegwaren. Toen sloot het en werd het een kraak-achtige plek met creatieve werkplaatsen. Dit transformeerde tot een informeel gedoogd cultureel centrum met winkeltjes en café’s.Maar altijd was er de dreiging van sluiting, omdat nog niet bekend was hoe het paste in het gemeentelijke bestemmingsplan. Even gingen geruchten dat het een sjiek hotel zou worden met vijftig kamers. Het grenst aan een zijde aan de Waal, dus met een prachtig uitzicht.
De laatste keer dat ik er ben geweest, was voor de eindafsluiting voor de vakantieperiode voor het personeel van de wijkcentra.
Nu herkende ik de hele omgeving niet meer, want waar voorheen lege parkeerplaatsen lagen voor laden en lossen, is nu een hele woonwijk verrezen. Het lijkt erop dat de Honigfabriek definitief de status van een culturele vrijstaat heeft. Die oude industriële fabriekssfeer is er nog, maar nu kijken mensen ernaar vanuit hun enigszins sjieke, nieuwe woonkamers.
Ik heb er vier (!) uur gedanst bij Brebl, op plaatjes van de Platenbus. Ik kende ze van de Vierdaagsefeesten; hoe ze tot zo laat mogelijk enthousiast plaatjes blijven draaien, ook al zijn er maar een handvol mensen. De bus was afwezig, maar wel hun vignet van de ouderwetste schemerlamp, zo eentje heb ik er ook eens gehad.
Het was er ouderwets gezellig druk, met een leuke mix van allerlei soorten van mensen. We vonden het wel voor herhaling vatbaar. Het is zo lekker om je gedachteloos uit te leven!
Het allerlaatste plaatje, daar heb ik ze eerder mee horen afsluiten. Een aloude klassieker van jongens die ooit je leeftijdsgenoten waren en dat altijd een beetje verzoenende, berustende ondertoon voor mij had. Maar nu: Ineens werd ik zó kwaad. Verdorie, het ís zo, er veranderd nooit iets, alles gaat maar door op dezelfde voet, de wereld gaat naar de verdoemenis! Ik stampte met mijn voeten en mijn handen waren even vuisten en ik sloeg in de lucht de boel kort en klein. Gelukkig allemaal heel onschuldig, omdat je tegelijk aan het dansen bent.
