Het intieme leven van een stel kent heel veel compromissen, realiseer ik mij telkens weer, nu ik het van een afstand bekijk. Ik weet bijvoorbeeld dat de wijze waarop ik nu in New York ronddwaal en gewoonweg alleen maar mijn neus en mijn zin volg, nóóit zo zou kunnen, als je met zijn tweeën bent. Of het leven in mijn boshuisje: moet er niet aan denken om er hier met twee te zijn.
En nu maak ik het mee met mijn buurvrouw. Met de buurman, die vorig jaar gestorven is, had ik een goede band, waar ook tussen alles door in de loop der jaren heel wat vertrouwelijkheden werden uitgewisseld.
Zo zei hij eens: het liefste zeg ik hier de boel op en dan ga ik rondtrekken in een camper, maar ja dat kan nu niet. Hij had ook lol in mijn groene tuin.
Maar nu is er de buurvrouw, die panisch is van elk blaadje groen. Voor haar heb ik al bomen gerooid, klimop weggehaald, de zijkant gesaneerd, zodat ze erover heen kan kijken. Hoe ver kan en wil je gaan?
Nu meent zij, dat de struiken op de erfscheiding MIJN struiken zijn en ik ze weg moet halen. Maar ik verzet mij tegen haar idee dat ook haar man het liefst een kale en cementen tuin zou willen.
Dus voor het eerst is er nu een ‘conflict’. Bah, ik kan helemaal niet tegen ruzie. Maar ik kan ook niet zomaar de nagedachtenis aan de buurman verkwanselen…
