De vierdelige serie op Netflix, elk van nog geen uur, raakt wereldwijd een gevoelige snaar. Ik vind dit een positieve gegevenheid. Het geeft aan dat de politieke wereld van Trump, Netanayu, Poetin, Marine le Penn, enzovoort, waar leugen en bedrog, misdaad en onrecht lijkt te lonen niet de enige is. De aanval is de beste verdediging doet (extreem) rechts: de meerderheidsstem wordt gesmoord, ‘hogere machten’ en dat is het ‘complot van links’ zou de democratie, de stem van het volk om zeep helpen. Het gewone volk wéét uit ervaring hoe het is om machteloos te zijn, om te moeten gehoorzamen aan hun baas. Dus hoe fijn is het dat er sterke mannen en vrouwen opstaan, die op een Robin Hoodwijze zeggen alles te willen doen om hen groot te maken?…
En wat heeft dit nu met Adolesence te maken? Welnu: hier zie je een gespeelde werkelijkheid, maar wel genomen met één shot: What you see is what you get. Er kan niet met de waarheid gemanipuleerd worden, niks kan uit de context worden gehaald, er is geen hap-snap, je maakt alles in één adem, één blik in real time mee.
Dus je zou willen dat elke aflevering door verschillende leefwerkelijkheden in hun eigen bubble bekeken zou worden.
Aflevering twee speelt zich geheel op een school af. Ik voelde me als het ware weer even op school: die blikken naar elkaar, de gangen en lokalen, wat er broeit. Dat je ook ineens ervaart hoezeer de wereld van de huidige volwassenen geen aansluiting meer heeft op die van de internet-generatie. De politieman zoekt er ouderwets naar het moordwapen, het mes. Zijn zoon, leerling van dezelfde school, zegt: papa dit is gênant. Weet je wel waar wíj́ zijn?’ Elke emo op Social Media blijkt een eigen betekenis te hebben, er is een manosfeer, waar aan jongens verteld wordt dat zij voor zichzelf moeten opkomen om geen ‘incel’ te worden ( een Involentary Celebitair) , want 80 % van alle meisjes valt op 20% van de jongens. Dus, kun je als kijker concluderen: Het Internet en de Social Media zijn het echte moordwapen.
Aflevering drie speelt zich zeven maanden na de moord af, waar Jamie vastzit voor nader onderzoek. Deze episode zou iedereen die therapeut is of therapie ondergaat moeten bekijken. Al die wisselingen in stemmingen,bedoelingen, perspectieven. Hoe de therapeut professioneel probeert te blijven en de cliënt vermoedt dat er een tweede agenda is en je nooit weet wat er over blijft van de belangstelling van de therapeut voor jou.
En de laatste aflevering, die het perspectief van de ouders geeft, zou door elke opvoeder bekeken moeten worden. Die tergende vraag of je het wel goed hebt gedaan , een goede ouder was én daarbij het besef dat je alleen maar naar beste weten hebt gehandeld.
Hoe verraderlijk het dus ook is, als je kind rustig op zijn kamer is. Je denkt: veilig, niks aan de hand, je vermaken op je eigen kamer, kan op zich geen kwaad. Wél dus.
Ik herinner me dat ik in het begin van internet, ik een keer een blik wierp in de volle speelkamer van een huis waar ik Oppaskind ophaalde. Al dat leuke speelgoed werd voor lief genomen. Ik zag drie kopjes intens gebogen en turend naar het computerscherm. Ik dacht: dit zijn andersoortige wezens, ze zouden net zo goed kunnen komen van een andere planeet.
