Ik kom er nooit toe, maar het schiet wel vaker door mij heen: maak toch eens een vroege ochtendwandeling door het bos! Maar nu moest het, met lichte rugzak. Op weg naar Hardenberg, via bus en langzame sprinters door het platteland, met een overstap in Almelo. Doel: ontmoeting met de ‘projectgroep theologie’.
En dan wandel je ineens naar het voetveer over de Vecht.
Twee zwanen op het water, een visser aan de kant, een heel speciaal stukje landschap van de overkant waar we vandaan kwamen: moerassig en wat veenachtig?… Het lijkt alsof de tijd hier is stilgevallen.
Er was een oude Brink: boerderijen en schuren in een cirkel langs de weg. Zo werd ooit het vee van voren in de stallen gebracht en de uitwerpselen meteen vervoerd naar de zijkanten, dat mest werd voor het verbouwen van voedsel. De huidige bewoners willen het oude bewaren, maar geen half museumpje worden. Oude meidoornhagen in ere herstelt, oorspronkelijke beplanting, de schuren met riet bedekt. En er is een levendig gemeenschapsgevoel.
