Mensen zijn rare wezens en het meest rare is, om jezelf op rare dingen te betrappen.
Neem nu de strijd tussen Hillary Clinton en Barack Obama. Ik dacht dat ik voor Hillary was (zie blog: de discipline van dankbaarheid, januari 2008). Nu zie ik Barack met zijn mooie promotiefilmpjes, zijn charismatische glimlach en er stroomt door mij heen: JA!!!, de wereld zal veranderen door Hem! Femke Halsema krijgt ook tranen in haar ogen van zijn toespraken. Zulke gevoelens hoor je te wantrouwen, vind ik. Een aantrekkelijke jongere man, met roots in het donkere, arme Afrika, nog geen vlek aan zijn blazoen, tegenover een doorgewinterde oudere vrouw...
Armen zien meer in Obama. Oudere vrouwen zien meer in Obama. Zwarten zien meer in Obama. Dat kan niet anders. Hij leidt je af van je eigen imperfecte werkelijkheid, terwijl Hillary je er naar toe leidt. Door haar persoon (rijk, blank en door het leven geschamt) en door de wijze waarop ze zich profileert met haar progamma. Serieus behandelt ze elk punt, terwijl Obama de profeet uithangt. Per saldo schijnen hun progamma's nauwelijks van elkaar te verschillen. Dus ik blijf voor Hillary. Juist omdat mijn gevoel wat anders zegt.
