woensdag 20 augustus 2014

Scherven

Vroeger wilde ik, geloof ik, veel meer het ultieme. Ik bedoel: ik dacht dat het mogelijk was dat mensen van goede wil, samen verder komen. Met elkaar, met zichzelve, en dat zo de wereld langzaam zou verbeteren. De Ommekeer. het Begrip voor elkaar. Het Hervinden. De Helderheid, Het Tegemoetkomen. Echt Contact. Echte Verbinding.

Ze noemen dat wel: sadder but wiser: Dat je erachter komt dat het niet zo werkt in de wereld. De meeste mensen zijn onveranderbaar wie ze zijn. Patronen zijn ingesleten, karakter en temperament bepalen mee. En tegenwoordig denk ik ook: 'De genen, ja, de genen...' Het lijkt wel of je in het reine moet komen met je eigen genenpakket.

Verzoening met hoe het is, heet dat dan. Je kunt uit een bevuild nest komen, waar je vader de meest vreselijke dingen heeft gedaan. Maar wellicht woekert zijn koppigheid en onverbeterlijkheid en het alleen maar rekening houden met zichzelf en daarmee het pijn doen van anderen, in jou op een andere wijze evenzeer.

Ik ben niet zo van het sadder but wiser adagio. Ik denk meer aan scherven. Alles gaat kapot, alles raakt eens over, alles gaat voorbij. Alles bestaat uit scherven. En elke scherf roept op zich weer  een wereld wakker van wat het ooit geweest is. Ooit was een scherf een bord waarvandaan gegeten werd, een schaal waarop dingen werden opgediend, een pot om dingen in te bewaren, een vaas om bloemen in te zetten.

Dat verlangen naar heelheid is in elke scherf aanwezig. Dit soort gedachten had ik, elke dag wandelend langs het strand op het Lido, alwaar ik scherven zocht en vond, die uit Venetiƫ, via de lagune, wie weet al heel lang geleden in de zee zijn gespoeld en nu weer terugkeerden naar het strand.

Op de  Waalstrandjes in mijn woonomgeving, zoek ik ook al jaren naar scherven. Van het Lido nam ik meer dan twee kilo scherven mee naar huis. Ze zaten oorspronkelijk in mijn koffer, maar ik had overgewicht en wilde daar niet voor betalen. Dus ter plekke, op het vliegveld, herpakte ik alle scherven, van mijn koffer naar mijn handbagage.

Zo gaat dat ook  met de scherven in mijn leven. Je verzamelt  ze. Je neemt ze mee.  Je herpakt ze naar een ander gedeelte van je hart. Maar ze blijven een deel van je bagage. Ze verwijzen naar die ene kracht in je, die je steeds weer verder stuwt en waardoor je blijft uitzien naar telkens weer een andere horizon: de kracht van het verlangen: dat is het ultieme.