Het is wel een ochtendmeditatie omtrent je eigen sterfelijkheid, de korte rondwandeling met Mees. Het was vijf jaar geleden dat ik ook op hem paste. Een belangrijk deel daarvan was, om hem zijn energie kwijt te laten raken. Lange wandelingen naar o.a. De Bruuk en hij trekkend aan de lijn waar ik soms mijn eigen kracht moest bijzetten om hem af te remmen. Naderhand voelde je de riem nog bij je pols en in je handpalm. Maar nu…?….Hij is een oude, oude knar geworden. De laatste honderden meters van het blokje rond gaat hij al zwaarder hijgen, hij loopt een beetje mank, hij sleept zich voort en ik zeg: we zijn er bijna! Hoe was het ook alweer? Alles vermenigvuldigen met drie; dus dan is het vijftien jaar geleden en de bezoekjes hier hebben nooit het bewustzijn gebracht dat Mees oúd is geworden. En ja, over vijftien jaar…dan kan ik wellicht ook niet meer wandelen en fietsen, je weet het niet.
Dieren rondom je zijn wel een goede wijze om je zelf een plaats te geven in levende have, die je toch eigenlijk laat zien, dat jouw wijze van doen voor een groot deel alleen maar gedrag is, om zelf te overleven. Je wilt je eigen ruimte om daarin de code en het programma dat er vanaf je jeugd ingezet is, uit te leven. Net als alle dieren, ben je ook maar geprogrammeerd. Zoals de kippen ga je in de nacht zelf op stok en verschijn je kakelend weer door het luikje in de ochtend. Zoals de vissen kom je in beweging, als er voedsel voor je neus wordt gestrooid. En soms zoek je elkaar op, al ben je andersoortig. Een gemoedelijk gesprekje in de avond met je buren en dan ieder naar je eigen huis…Zou dat niet het ideaal zijn van een ieder, ondanks de verschillen?
Ik hoop dat de protesten wereldwijd blijven aanzwellen, dat duidelijk wordt dat de internationale gemeenschap de Palestijnen vergeten was. Ik vind het helemaal oké dat Ramsey Nasr in Op1 zijn verhaal kan doen. Het raakt. Eindelijk functioneert een praatprogramma weer als het dorpscafé of het wijkcentrum, waar je samen komt om de dag door te nemen.
Ondertussen zat ik op de bank met kat Guus naast me. Ach, wat een vertedering zo’n kat die met zachte pootjes zich zacht inéén vouwt en bij de geringste aanraking begint te snorren. Maar dan wordt het rondom 23.00 uur, hij krijgt ineens een jagersblik over zich en springt van je schoot: de programmering van het rovende nachtdier wordt wakker, hij wil naar buiten. En Guus noem ik steeds per ongeluk Tommie, want zo heette de kat waar ik vijf jaar geleden oppaste…Ja, hij lijkt verjongt, maar hij is een ander.
