Het vorige weekend in Hattem en nu in Zutphen aan de IJssel; de beste manier om mijn neigen naar New York te ‘bestrijden’. Oeroude vestingstadjes aan een rivier, die Hollanders die altijd handel aan het drijven waren; in principe is het geen verschil met dat zij eeuwen later Nieuw Amsterdam aan de East River en de Hudson stichtten.
Ik werd door vier mensen tegelijk met mijn neus op een reële situatie gedrukt. Ik gun een jongen een verblijfplaats in mijn stadshuis, maar waarschijnlijk ziet de woningbouwvereniging dit als fraude en zet ik mijn eigen verblijf op het spel. Die zou wellicht al lang een dossier aan het opbouwen kunnen zijn en dan is het mogelijk om de huur binnen een maand op te zeggen. Vanaf nu moet ik minstens drie dagen in de week in mijn stadshuis zijn, om de verdenking weg te werken dat ik er niet meer zou wonen…Dus nu moet ik ook mijn leven weer wat reorganiseren. Die dichtregel van Rutger Kopland zoemt in mijn hoofd: Een lege plek om te blijven…Dat mag dus niet zomaar.
Gelukkig is daar nog de wondere wereld van Sinterklaas waar, door de hand van Charlotte Demantons, alles mogelijk is. Na de traditionele Sinterklaasdobbel met de vrouwengroep met hun onverwachte surprise over mijn stadshuis, even willen wonen in het huis van Sinterklaas…
Té grote peren op een tafelsprei, net niet elegant ontwaken, een beetje onhandig de toekomst inkijken, een wat norse maar onverzettelijke blik van de schilder Hans Bayens (1924-2003)…waarschijnlijk haakten deze beelden aan mij, door mijn stemming.
En toen fietste ik weer 30 km terug naar mijn boshuisje, het eerste deel door een landschap waar ik veel gewandeld heb. Bij het kerkje van Hall, ook een historische pleisterplaats, keek ik naar het vervallen boerenstulpje met het rieten dak. Die overgebleven harde stengels van de mais die daar pasgeleden groeide. Alles veranderd en je gunt iedereen een huis en een verbetering van de leefsituatie ook die arme boeren die ooit in ongeveer een modderkuil, in de grond leefden.
Wind door mijn kop, terwijl het tegelijk mild en zacht weer was, en mij eigen maken dat een verandering van koers noodzakelijk is, want ik ben geen Sinterklaas, die bestaat niet. Die oude Hollandse traditie is waarschijnlijk ook de eerste les, waar de magische wereld van het kind overgaat in ontnuchtering, om daarna te leren hoe je met een VOC mentaliteit de wereld kan veroveren: Voorwaarts! Voorwaarts!
