Na twee nachten in mijn stadshuis is het weer heerlijk ontwaken in het bos. Fijn, die ruimte en de vogels die door de bomen vliegen.
Ook kwam een fijn liedje mij tegemoet. Het is die paradox in het mensenbestaan. Er is zóveel ellende die we elkaar aandoen, maar er blijven ook altijd momenten en de gewaarwording dat het even helemaal GOED kan zijn. En dan vraag je je éven af: waarom je bezorgd maken? Laat gaan, houdt vertrouwen.
