Giovanca viel me eens op in een praatprogramma dat over discriminatie ging. Ze vertelde dat ze zich nooit, een moment bewust was geweest van haar bruinzwarte velletje. Totdat het eindexamen was. En de Atheneum- en Havo-leerlingen in één lokaal zaten: de ene helft aan de ene kant en de andere helft aan de andere kant. De leraarcontroleur riep: Hé jij daar, hou eens op met dat grapje, ga in het juiste vak zitten! Nieuwgierig keek ze rond over wie dat zou gaan. Hij bleek haar te bedoelen. Alleen om haar velletje dacht ie dat ze een Havo-klant was.Ze vertelde dit vrolijk, spontaan, zonder kwaadheid, met nog steeds iets van die oprechte verbazing van toen. Ik had haar nog nooit horen zingen, want dit is nu haar metier en ze kwam op het Waalstrand Habana tijdens de zomerfeesten, dus nu wilde ik haar ook weleens horen. Ik smolt meteen weg en dat kwam niet door de zomerwarmte, maar door de warmte van haar muzikaliteit, haar enthousiasme, ritme, mildheid en vrolijkheid in haar uitstraling.
Ik besloot na haar optreden een CD van haar te kopen. Tot mijn verrassing heet haar eersteling Subway silence. Het woord 'Stilte' komt me elke keer weer tegemoet. Zelf schrijft ze als motto:
Pick a city...
Any city
with world above and underground
tracks and trains, back and forth
a thousand footsteps or only yours...
briefcases, newspapers,
headphones, cell phones
we nod, ignore, cough, look away
some dream away against the window
I write
subway silence
uncomfortable or a relief
a city code we just might need
to seclude ourselves,
from all the noise,
too much information, too much warmth
and not enough mystery...
I write.
Het verlangen naar het geheim, het weet hebben dat ook afzondering temidden van velen daarvoor nodig is en tegelijkertijd ook op willen gaan in die dynamiek van de stad: zeer herkenbaar. Nog opvallender is aan wie ze ten eerste haar dankwoord richt, die een halve kolom in kleine letters bevat. Danken dat doet ze overigens mooi, zo eindigde ze ook haar optreden waar ze maar liefst drie keer het swingend publiek dankte: 'Dat jullie hier zijn, op deze plek, op dit moment en hebben willen luisteren naar mijn muziek!'
'He determines the number of the stars and calls them each by name.' (Psalm 147;4)
Where ever You may exactly be, thank You...for my parents, for my family, thank you for LIFE, thank you for being God.
Ik kan er niks aan doen, maar al een paar dagen bezig ik de woorden in mijn hoofd: dit soort mensen, dat is de toekomst van Nederland, die kant moet het op gaan. Vanzelfsprekend multicultureel en divers, niet voor een gat te vangen, vol vreugde, zonder angst. Passie die naar alle kanten kleurig waaiert. Swingend, heel swingend en zonder schroom. Muziek waar het woord God geen enkele keer valt, maar waar de sensu amoris (zie blogje Maart 2010) pretentieloos doorheen stroomt.
