Zo, daar had ik al heel lang zin in: zelfgemaakte erwtensoep. Het is het weer, zo grijs, om lekker binnen te zitten en het kleine rode pannetje te vullen met stukken wortel, koolraap, gerookte stukjes ontbijtspek en de spliterwten. Helemaal vol tot de deksel, kokend water erbij en af en toe wat water bij gieten: goed voor twee flinke borden erwtensoep, zoals ik het lekker vind. Er hoort ook nog prei in, maar die kon ik nergens vinden, maar ik heb deze niet echt gemist in het smaakspectrum op mijn tong. Het was lekker.
Dat eet ik nu dus, als een lunch, nu ik thuis zit. Vorig jaar was ik een weekje eerder, in het Wijkcentrum en al bezig met de voorbereiding voor de Kerst-Inn. Die staat dit jaar niet in het wijkblad aangekondigd... Ja, daar zorgde ik voor die andere jaren. Alles komt en gaat en nu met iPad krijgt dit cliché een heel nieuwe dimensie. Het blijft mij bezig houden: iPad. Een soort van nieuwsgierigheid drijft me voort. Eén van de apps die deze week in de Appstore wordt aangeboden heet NoThink. Daar ben ik altijd voor, met een zekere regelmaat.
Het is een app vol filmpjes van YouTube, door een groot team van jonge mensen gecureerd; zo noemen ze zichzelf: curator van de afdeling waarin zij rondstruinen en dagelijks hun keuze online zetten. Allerhande categorieën zijn vertegenwoordigd en bij sommigen wist ik niet wat het behelst, dus aanklikken maar, je raakt van het ene in het andere. Toen werd het scherm ineens zwart, terwijl het geluid wel doorliep. Je kunt ze schrijven en er stond zelfs bij: ‘We zijn over een uur terug’. Zou dat echt zo zijn? Moet ik me voorstellen dat ze met zijn allen achter de computer zitten te zoeken en dat ze nu allemaal even een pauze houden, ergens op de wereld? Hoeveel mensen zijn er wereldwijd voortdurend online?
Ik ging ze mailen: wat ik nu moest doen, nu het scherm zwart was. Prompt,na nog geen 15 minuten , kwam het antwoord: ze wisten al van dit mankement, waren bezig een nieuwe versie te maken en tot die tijd hielp het de app eruit te gooien en opnieuw te downloaden. En dat is zo en de videootjes die ik al bewaard had: een zwart-wit filmpje van Nat Cole die The Christmassong zingt en Bing Crosby in een bordkartonnen decor van een slagveld waar hij voor de soldaten I’m dreaming of a white Christmas zingt, waren gewoon bewaard gebleven.
Gisterenavond heb ik me even losgemaakt van iPad en een mooie film gezien Dancer. Een documentaire over Sergei Pollutin. Er zijn al beelden van hem als dansend kind. Wat een kracht, elegantie, beheersing, expressie: een bijna mens met vleugels. Je gaat al bijna denken dat er animatie in het spel is. Hij werd de jongste solist, ooit van het Royal Ballet, maar op zijn 25-ste geeft hij er de brui aan. Hij zegt dat zijn ouders wilden dat hij danser werd, hij zelf niet, dus. Dan blijkt de grote kloof tussen ‘kunnen’ en ‘willen’. Je kunt iets nog zo goed kunnen, als je het niet wilt, dan wordt je ongelukkig. Dan wordt je geleefd in plaats van zelf te leven. Je eigen bestemming vinden is dus niet zonder meer gekoppeld aan je talenten.
