Dus ik dacht: ze komen me overvallen, de klacht is genegeerd. Dus ik stormde naar buiten. Bleken ze de ladder tegen het dak van de buurman te zetten. O, gelukkig en ik bracht een groot deel van de dag door met nagenieten van het busreisje, via het ontdekken wat iPad er allemaal mee doet. Er waren alweer verscheidene filmpjes gemaakt en ook in korte, midden of een lange versie, die ik allemaal bekeek. Een alternatieve wijze van foto’s bladeren. En dan heb ik nog de app van Google-foto’s en die meldde dat ik een assistent erbij gekregen had. Die maakt fotoalbummetjes en animaties en videootjes en een zwart-wit foto, tot mijn verrassing.
Dat is ook een beetje eng, want die assistent kan dus aan de foto’s zien waar ik geweest ben. Zijn er ineens titels als: maandag in Bremen, zondagochtend in Hamburg...wilt men dat eigenlijk wel? Je wordt gevolgd bij het leven. Het leuke en het moeiteloze ervan overheerst nog, dus dit laat ik maar even zo gebeuren.
Kleppert de brievenbus, ligt er op de deurmat een brief van de woningbouwvereniging. Morgen gaan ze aan het werk en ze hebben een ontheffing aangevraagd en gekregen ‘ voor het beschadigen, vernielen of wegnemen van nesten en rustplaatsen van de huismus’ , schrijft men met droge ogen.
Zó. De inhoud van mijn klacht wordt dus gewoonweg van de baan geveegd, ‘ze’ hebben zich stil gehouden, negen maanden lang, en deze aanval goed voor bereid... Morgen om 10.00 staat hij voor de deur. Ik vrees het ergste en kan me alleen maar troosten dat ik werkelijk alles heb gedaan, nu, want de rest van de middag nog besteed aan het trachten te bereiken van desbetreffenden. Geen zorgen voor morgen, maar even. Kan ik nog blij zijn dat ik nu zonder salaris, niet werk, anders had ik hier allemaal geen tijd voor gehad en zou ik morgen meneer M. niet te woord hebben kunnen staan.
Nu over naar het hele leuke, geweldige busreisje. O! Ik vind niks leukers in het leven als een kaart waarop ik alvast een weggetje uitstippel naar een museum, al wetend dat ik daar waarschijnlijk niet eens aan toekom, tot leven te zien komen, bij elke stap die je zet. Een stad ontdekken en Hamburg blijkt een stad te zijn, waarin ik wel zou kunnen leven , voor een poos. Er is veel water en veel aaneensluitend groen park met een Japanse tuin en een mooie tropische kas, er is een mix van moderne architectuur in Haven-city en de oude pakhuizen. Zondagochtend om 10u speelt er een live-band met oude rockers in de oude vishal en elke week is er rondom 6u in de ochtend vismarkt en groente en warenmarkt. Elke zaterdag is er in de Schanzen Viertel een rommelmarkt, krioelend van de snuisterijen, oude muziekinstrumenten, allerhande dingen, die me kwa sfeer deed denken aan het Londen dat ik voor het eerst in mijn middelbare schooltijd met een vriendin bezocht. Graffiti op de huizen: links, solidair, anti-nazi, vóór sterke vrouwen...
Er is een homowijk, die me weer aan Sydney deed denken: dat je in de hebbedingen-winkel gelijkgeslachte stelletjes ziet winkelen, en koffie ziet drinken en dat iedereen die er bedient en het personeel aan de kassa, allemaal LHBT is, zoals dat heet, tegenwoordig. En aan de tafel van het busreisje zaten we met vijf nationaliteiten: een Colombiaans-Nederlandse jongen, een Armeens-Russisch meisje, een kapitein die alle wereldzeeën had bevaren uit Sicilië, ik van oorsprong Indonesisch-Chinees en een Nederlandse dame. Dat zorgde voor werkelijk geanimeerde gesprekken aan tafel. En na afloop gingen vier van ons naar de sauna en zwemmen. Als enigen van het hele busgezelschap.
