Ja, je weet dat het écht een gevolg is van de klimaatcrisis: dat het in September 30 graden wordt. Maar het is niet anders, dat een andere laag in je het tóch als een cadeautje ervaart. Deze nazomerdagen, na alle regen in July en Augustus. Wat ik toen overigens niet erg vond. Ik kon wel denken: goed voor het grondwaterpeil. En het had wel wat: stromende regen én ondertussen met open terrasdeuren binnen het groene bos inkijken, met een hoofd vol New York ervaring. Ja, dit is een gigantische luxe…Maar je kunt je positie niet zomaar veranderen. Dat je hoort bij de paradijsvogels van de aarde. Dus ik kijk naar mijn bloemetjes in de ochtendzon in het bos, en ben blij.
Ik heb via een Finse blogger over comics (Analog Comics) een geweldig methode ontdekt, om alles wat je maar tegen komt direct in de vertaling te kunnen zien, de app heet GoogleLens. Ja, dan wordt je wéér meer gebonden aan Google, maar zo is het moderne leven, dus. Dit blog bestaat ook dankzij Google en via Google navigeer ik met gemak overal naartoe, in NY of hier naar de een of andere buurtwinkel of bezienswaardigheid. Ik had nog een comic: Mort Cinder; geschreven door Alberto Breccia en getekend door Hector German Oesterheld. Een klassieker in de wereld van de graphic novel, gemaakt tussen 1962-1964 en bijna niet meer verkrijgbaar. Ik vond het een keer, tot mijn verrassing, voor een héél zacht prijsje. En toen bleek het in het Pools te zijn, dus het bleef bij plaatjes kijken. En nu, door deze app weet ik allereerst dat de taal dus Pools is, want dat weet de app meteen en het vertaalt het ook meteen, ook nog binnen de voorgegeven tekstruimte. Ik probeerde het direct uit op iets anders: een busje Chinese jasmijnthee. En ja hoor! Wat geweldig. Je kunt het progamma ook nog downloaden, dan is het ook offline beschikbaar. Dus mocht ik nog eens ergens in Thailand of India zijn, dan is ineens de wereld van de letters ook toegankelijk geworden.
In dit boek, ook een klassieker uit 1950, als het gaat over verhalen die zich in New York afspelen, vond ik dé liefdesverklaring over NY, waarvan ik elk woord kan beamen. Uitgesproken door de hoofdfiguur, Holly Golightly en haar naam zegt het al: zij gaat licht en krachtig, vol humor en met een zekere naïviteit door het leven, als…gezelschapsdame?, of ook wel hoertje, in haar streven te vertoeven in de rijke upperclass van NY. De gelijknamige film heeft in de hoofdrol Audrey Hepburn, maar Truman Capote had Marilyn Monroe in zijn hoofd. Had voor mij beter gepast, want die heeft net meer gelaagdheid in haar ‘onschuld’.
Waarschijnlijk spreekt haar liefdesverklaring mij ook aan, omdat zij het maakt terwijl ze vanuit Chinatown naar de Brooklyn Bridge wandelde en ik op mijn laatste dag, de omgekeerde gang maakte. Zij gaat naar Brazilië, ze moet NY uit, omdat ze zich, per ongeluk dus, in de nesten heeft gewerkt en fantaseert dat ze haar kinderen, negen stuks, die ze vast nog krijgt, ooit mee terug neemt naar NY.
Het was voor mezelf het moment dat ik op de Brooklyn Bridge ook dacht: hier kom ik terug, ik neem mezelf, als dat in de toekomst mogelijk is, weer mee, hier naartoe.En de woorden die daarbij hoorden zijn: “Because Yes, they must see this, these lights, the River - I love New York, even thoug it isn’t mine, the way something has to be, a tree or a street or a house, something, anyway, that belongs to me because I belong to it.”
Misschien is het een liefdesverklaring die altijd, voor van alles en iedereen mogelijk is. Daar waar je het gevoel hebt dat je erbij hoort, je wéét niet precies hoe dat in haar werking gaat of hoe het ontstaat. Jouw omgeving maakt, hoe vreemd en onontdekt ook, een vertaling naar jouw moedertaal. Dan kan er plotseling dat besef en die diepe ervaring zijn: hier hoor ik bij, hier kom ik thuis.
